به گزارش خبرنگار گروه جامعه پایگاه خبری تحلیلی «تهران‌پرس»، بلوارنشینی، معضلی نوظهور در کلانشهر تهران است که در سال ۱۴۰۴ به اوج خود رسیده و چهره پایتخت را با نوعی سکونتگاه حاشیه‌ای جدید آغشته کرده است. سؤال اینجاست: باید دست روی دست گذاشت و نظاره‌گر گسترش آن بود یا راه چاره‌ای برای این آسیب اجتماعی نوظهور جُست؟
در مسیر اتوبان مدرس، از جنوب به شمال، حوالی پل میرداماد، چشمم به خانواده‌هایی افتاد که در میان بلوار، در تاریکی شب، گرد هم نشسته و مشغول صرف غذای اطعامی بودند. وضع ظاهری‌شان نابسامان بود. دلم می‌خواست جلو بروم و از شرایط زندگی‌شان عکس بگیرم، اما ترس بر کنجکاوی‌ام چیره شد و تنها از دور نظاره‌گر شدم.
این صحنه، ذهنم را درگیر کرد: این افراد چه کسانی‌اند؟ آیا مهاجرانی از شهرستان‌های محروم‌اند که به‌دلیل بحران اقتصادی، این نقطه از شهر را برای زندگی برگزیده‌اند؟ یا بی‌خانمان‌هایی‌اند که ناگزیرند در دل بزرگراه‌ها به دنبال پناه بگردند؟
خطرآفرین بودن پدیده بلوارنشینی
نصرالله ایمانی، کارشناس مسائل اجتماعی، در گفت‌وگو با خبرنگار ما با تأکید بر خطرآفرین بودن این پدیده گفت: «سکونت در میان بلوارها، هشداری جدی برای مسئولان است. اگر امروز چاره نیندیشیم، فردا با ابر بحران مواجه خواهیم شد.»
او افزود: «زندگی در حاشیه بزرگراه، مخصوصاً اگر کودکان در میان ساکنان باشند، به‌شدت خطرناک است. نهادهای مسئول باید سریعاً وارد عمل شوند و با اقدامات پیشگیرانه، از گسترش این پدیده جلوگیری کنند.»
ایمانی در پاسخ به این‌که چرا برخی افراد این نقاط را برای سکونت برمی‌گزینند، گفت: «آن‌ها می‌خواهند از دید عموم پنهان بمانند. در چنین فضاهایی، امکان انجام هر نوع تخلفی وجود دارد. چون تصور می‌کنند در سایه‌اند، احساس امنیت کاذب دارند.»
او ادامه داد: «وجود خودروهایی با سرعت بالا در بزرگراه‌ها، خطر وقوع حوادث را برای این افراد و حتی رانندگان افزایش می‌دهد. به نظر من، شهرداری می‌تواند با ایجاد موانع فیزیکی، این فضاها را برای سکونت ناامن کند. گرچه اقدامی زمان‌بر است، اما می‌تواند مانع بحران‌های بزرگ‌تری در آینده شود.»
ایمانی تأکید کرد: «حل این معضل نیازمند ورود جدی ارگان‌های امنیتی و نظامی است. نباید چشم بر چنین تهدیدی بست؛ امنیت شهری، بدون توجه به این زخم تازه بر پیکره پایتخت، محقق نخواهد شد.»
فهیمه اسکویی، از ساکنان خیابان میرداماد، نیز درباره این پدیده به تهران‌پرس گفت: «چند وقتی است که کارتن‌خواب‌ها و زباله‌گردها در حدفاصل میرداماد تا ظفر حضور پررنگ‌تری یافته‌اند. این موضوع حس ناامنی را در منطقه افزایش داده است.»
او ادامه داد: «مسئولان شهری باید فوراً تدبیری بیندیشند. سکونت در بلوارها را نمی‌توان مسئله‌ای گذرا تلقی کرد. بی‌توجهی به آن، به معنای پذیرش یک بحران بزرگ‌تر است.»
اسکویی افزود: «برخی از این افراد برای آسایش بیشتر، حتی راه خروج آب از بلوار را مسدود کرده‌اند. این اتفاق نشان می‌دهد که آن‌ها به ماندن در این محل به چشم یک زندگی موقت نگاه نمی‌کنند، بلکه گویا این مکان را خانه خود فرض کرده‌اند.»
وی در پایان گفت: «کارتن‌خوابی، محروم‌بودن از حداقل‌های زندگی شهری و تلاش برای بقا، تبعات روانی عمیقی دارد. ریشه این پدیده هم در فقر اقتصادی است و هم در بحران‌های فرهنگی و اجتماعی.»
در ادامه، حسین حاتمی، دیگر کارشناس اجتماعی، به خبرنگار ما گفت: «کارتن‌خوابی، خود نتیجه اعتیاد است. فقر، بی‌سرپرستی، خشونت خانوادگی و تأثیر دوستان ناسالم از عوامل اصلی فرار از خانه و پناه‌بردن به خیابان است.»
او تأکید کرد: «افزایش کارتن‌خوابی، نشانه‌ای از وضعیت بحرانی جامعه است. نباید منتظر باشیم که این مشکل خودبه‌خود حل شود. نیاز به اقدام فوری و راهکارهای علمی و چندبُعدی داریم.»
انتهای خبر/