به گزارش خبرنگار «تهران پرس»؛ مسئله آسیب‌های اجتماعی در تهران بسیار پیچیده است و این مسئله در کشورهای مختلف در حال افزایش است و نیاز است برای کاهش آن برنامه‌ریزی شود. همچنین «آلودگی هوا» به عنوان مهمترین مشکل زندگی در شهر تهران مطرح است.
مشارکت کردن و همکاری مردم در مدیریت شهری، باعث افزایش آگاهی شهروندان از مسائل شهری و نیازهایشان می‌شود و در نتیجه به ایجاد یک جامعه بهتر کمک می‌کند.
ساماندهی و جمع‌آوری یک هزار معتاد متجاهر
حسین اخگرپور در گفتگو با خبرنگار حوزه شهری «تهران پرس» اظهارداشت: از ابتدای امسال تا کنون جمع‌آوری افزون بر ۱۰۰۰ معتاد متجاهر و کارتن‌خواب را در منطقه ۱۹ تهران داشتیم، به جرات می‌گویم دیگر اجازه ظهور این پدیده را نخواهیم داد.
شهردار منطقه ۱۹ شهر تهران از ساماندهی، جمع‌آوری معتادان متجاهر و کارتن‌خواب در سطح منطقه خبر داد و گفت: اقدامات خوبی در این زمینه انجام گرفته که در نوع خودش بی‌نظیر است.
او یادآور شد: از نقاط ویژه و حساس سطح منطقه ۱۹؛ محدوده کوره‌های آجرپزی بود. نزدیک به ۱۴ هکتار زمین و فضای بی‌دفاع را تسطیح و تبدیل به فضای سبز کردیم.
شهردار منطقه ۱۹ تهران درباره فعالیت کودکان کار در چهارراه‌ها و خیابان‌های منطقه نیز گفت: طبق یک برنامه‌ریزی صحیح این معضل را به طور کلی رفع کردیم و چیزی به نام معضل کودک کار نداریم.
وی همچنین درباره کودکان گلفروش در چهارراه‌های منطقه ۱۹ تهران گفت: حدود ۱۵۰ کودک گلفروش را هم ساماندهی کردیم؛ هم و غم ما این است که دیگر شاهد معضل کودک گلفروش نباشیم؛ در گذشته شاهد فعالیت سودجویان در بخش کودکان بودیم که کودکان را جهت منفعت خود به کار می‌گرفتند، اما با هماهنگی سازمان بهزیستی توانستیم این بخش را به خوبی ساماندهی کنیم.
اخگرپور نیز به میزان بافت فرسوده منطقه ۱۹ تهران اشاره کرد و افزود: بیشترین بافت فرسوده را در ناحیه ۳ منطقه ۱۹ داریم مانند اراضی نعمت‌آباد و کریمی؛ امسال با رویکرد و سیاست‌گذاری شهرداری تهران برنامه‌ریزی خوبی در زمینه احیای بافت فرسوده انجام گرفته است.
تشریح مشکلات اجرای قانون هوای پاک
ناصر امانی در گفتگو با پایگاه خبری – تحلیلی «تهران پرس» با اشاره به اینکه در زمینه کاهش آلودگی هوای پایتخت سخنان بسیاری زده شده است، اظهار داشت: به نظرم الان وقت سخن نیست بلکه وقت عمل است تصمیم درست در این زمینه می‌تواند بسیاری از گره‌های آلودگی هوا را باز کند.
وی یادآور شد: اینکه بخواهیم فقط حرف تکراری بزنیم نه تنها کاری از پیش نمی‌رود بلکه بر وجود مشکلات دامن می‌زنیم. در این زمینه رئیس سازمان محیط زیست اعلام کردند برای کاهش آلودگی هوای شهر تهران و کلانشهر‌ها ۱۰ سال زمان نیاز داریم این حرف یعنی دو تا برنامه پنج ساله کشور؛ در واقع نمی‌دانیم در برنامه هفتم در لایحه‌ای که دولت به مجلس داده چه فکری در زمینه آلودگی هوا شده است.
او با بیان اینکه اجرای قانون هوای پاک با مشکل روبروست، اظهارداشت: برای کاهش آلودگی هوای شهر تهران نیازمند برنامه جامع هستیم که قابل رصد و اندازه گیری باشد ما مشکل قانون نداریم بلکه در اجرای قانون ضعف داریم.
امانی ادامه داد: تا برنامه جامع آلودگی هوا اجرایی نشود و منابعش پیش‌بینی نشود فکر نمی‌کنم اتفاق خاصی در جهت کاهش آلودگی هوا رخ دهد.
عضو شورای اسلامی شهر تهران ادامه داد: یکی از مهمترین برنامه‌ها در کاهش آلودگی هوای شهر تهران توسعه ناوگان حمل و نقل عمومی است. اتوبوس‌هایی در تهران وجود دارد که باید آن‌ها را به برقی کنیم.
امانی اظهارداشت: یک میلیون موتورسیکلتی که در تهران تردد می‌کند هر کدام به اندازه ۱۰ خودرو، آلایندگی در شهر تهران ایجاد می‌کند، طوری باید برنامه‌ریزی کنیم تا آنان به موتورسیکلت‌های برقی تبدیل شود.
مشارکت مردم در مدیریت شهری
«میثم مظفر» رئیس کمیته بودجه و نظارت مالی شورای اسلامی شهر تهران در گفتگو با «تهران پرس» گفت: یکی از تفکرات ما در دوره ششم شورای اسلامی شهر تهران این بوده که در بعد جمهوری، مشارکت شهروندان را در کنار مشارکت سیاسی که همواره در نظام مقدس جمهوری اسلامی داشتند، در سایرعرصه‌ها بتوانیم را تبلور دهیم و بعد جمهوریت نظام را معنا کنیم.
به نظر می‌رسد در موضوع مدیریت شهری که با زیست شهروندان در محله و شهر مواجه هستیم به خوبی می‌توانیم بسیاری از تصمیم گیری‌ها را به شهروندان واگذار کنیم. مبتنی بر این نگرش، شورای ششم موضوع محقق شدن بودجه‌ریزی مشارکتی را در دستور کار خود قرار داد.
بودجه‌ریزی مشارکتی یک تجربه‌ای است که بیش از دو دهه در سایر کشور‌ها و گا‌هاً در نظام شهرداری هایشان تجربه شده و ما با نگرش بومی خودمان که آن موضوع مردم‌سالاری و توجه به بعد جمهوریت نظام است، سعی کردیم این را بازطراحی کنیم.
طرح رصد در حقیقت برگرفته از همین نگرش بود که شورای شهر تهران و اعضای کمیسیون برنامه و بودجه در ۳۵۷ محله شهر تهران حضور پیدا کردند. این حضور یک حضور کیفی بود یعنی کارشناسان کمیته بودجه با شهروندان، کنشگران و فعالین شهروندان در این محلات جلسه می‌گذاشتند و نظام مسائل، چالش‌ها و مشکلات محله را استخراج و احصا می‌کردند و در نهایت آن را تبدیل به فایل و طبقه‌بندی می‌کردند و سپس اعضای کمیسیون برنامه و بودجه در آن محله حاضر می‌شدند و با شهروندان، کنشگران و فعالین محله به بحث و گفتگو می‌نشستند که خروجی این طرح شناسایی ۳ هزار چالش و مشکل و مطالبه شهروندان از مدیریت شهری در محلات تهران بود.
این ۳ هزار چالش را در سال ۱۴۰۱ به ۱۷۰۰ پروژه توسعه محله‌ای تبدیل کردیم. این پروژه‌ها که بر گرفته از مطالبات و ترجیحات شهروندان بود در برنامه و بودجه مناطق ۲۲ گانه در دفترچه بودجه قرار گرفت. ۱۶۰۰ پروژه نیز در سال ۱۴۰۲ به عنوان پروژه‌های توسعه محله‌ای مبتنی بر نگرش و شهروندان تعریف شد.
ما در سال گذشته موفق شدیم بیش از هزار پروژه توسعه محله‌ای را که مبتنی بر نظر شهروندان و در بودجه تعریف شده بود، به اتمام برسانیم. البته برخی از این پروژه‌ها انجام نشد و برخی نیز دوساله تعریف شده است که اتمام آن در سال جاری خواهد بود. اما پیشرفتی را در پروژه توسعه محله‌ای داشتیم.
در کشور ما عمدتا بودجه‌ریزی به صورت تاپ دان انجام می‌شود؛ یعنی جمعی از خبرگان بودجه را با توجه به نگرش و محدودیت‌های شناختی و ترجیحات خبرگانی خودشان تدوین و مصوب و ابلاغ می‌کنند. در نگرش مقابل این نگاه، نگاه باتن آپ را داریم که نگاه پایین به بالا است. یعنی به جای اینکه نگاه خبرگانی باشد نگاهمان به توده مردم و شهروندان باشد و ببینیم آن‌ها چه توقع و مطالباتی از ما دارند. یعنی درخواست شهروندان را بر نگرش سیاست گذاران اولویت دهیم. البته این به معنای این نیست که ما برنامه جامع نداشته باشیم و یا از ایدئولوژی و پارادایم فکری برخوردار نباشیم. بلکه در چارچوب برنامه جامع و پارادایم فکری و نظری و معرفتی خودمان، این مسئله را به شهروندان واگذار می‌کنیم تا شهروندان به ما بگویند که به عنوان نمونه در یک محله نیازشان آیا احداث خیابانی است که دسترسی به اتوبان را ایجاد می‌کند یا نیازشان احداث بوستان و کمبود فضای سبزی است که در محله احساس می‌شود یا ساختن ورزشگاه برایشان اهمیت دارد و یا اجرای مناسب سازی برای معلولین و یا مواردی نظیر احداث پارکینگ در محلاتشان اولویت است؛ این رویکرد، تجربه خیلی خوبی و ماحصل آن ایجاد سامانه‌ای شد به نام «من شهردارم» که بودجه‌ریزی مشارکتی با کمک شورا و توسط شهرداری تهران است و شهروندان می‌توانند با مراجعه با این سامانه، بودجه و پروژه‌های مورد نظر خود را در محلات به شهرداری پیشنهاد دهند.
البته ما با کمک شهرداری در حال تکمیل این سامانه هستیم و یک کار جامعی در حال انجام است که به معنای واقعی به سامانه بودجه‌ریزی مشارکتی تبدیل شود به طوری‌که افراد با دسترسی برابر، وارد فضای سایت این سامانه و یا بستر‌های دیگری که ورود به این سامانه است می‌شوند، نقشه تهران را ملاحظه و منطقه و محله خودشان را انتخاب می‌کنند و اگر پیشنهادی در اِشل محلی پروژه‌ای داشته باشند مطرح می‌کنند و اگر در اشل یک لوکیشن معین هم پیشنهادی داشته باشند می‌توانند پین‌گذاری کنند و در یک لوکیشن مشخص به صورت جی پی اسی مطرح کنند به عوان مثال پیشنهاد می‌شود این زمین لچکی رها شده در سر کوچه ما تبدیل به یک باغچه محلی شود.
اگر این سامانه مبتنی بر این پارادایم فکری که کمیسیون برنامه و بودجه شورا پایه‌گذاری کرده است، تکمیل شود، ما یک تجربه قابل قبولی را در بعد تقویت جمهوریت نظام می‌توانیم در عرصه مدیریت شهری داشته باشیم.
مقام معظم رهبری بار‌ها فرمودند در روش‌های چگونگی مشارکت شهروندان کم کار کرده‌ایم و نیاز است خبرگان و صاحب نظران در این عرصه کار کنند تا بتوانیم مشارکت شهروندان را در حکمرانی کشور داشته باشیم.
معتقدم غایت حکمرانی در کشور ما رشد و ارتقاء انسان‌ها متناسب با ساختار وجودی و ظرفیت وجودی است که خداوند در نهاد انسان به عنوان خلیفةالله به ودیعه گذاشته است و انسان باید استعداد‌ها و ظرفیت‌های فردی یا اجتماعی خود را متحول کند و به حداکثر شکوفایی برساند که در حقیقت همان سیر کمالی است که خداوند در فلسفه وجودی انسانی طراحی و تعبیه کرده است؛ لذا اگر ما صرفاً مجریان خوبی باشیم که در مدیریت شهری لقمه‌های آماده در دهان شهروندان بگذاریم لزوماً عملکرد مناسبی نداشته‌ایم. بایستی فرآیند رشد شهروندان را رقم بزنیم و بر مبنای این حدیث «کلکم راع و کلکم مسئول عن رعیته» باید فرایندی را ایجاد کنیم که همه شهروندان احساس مسئولیت بکنند و رشد زمانی محقق می‌شود که شهروندان در شناخت مسئله و در نظارت بر حل مسئله مشارکت داشته باشند. وقتی یک شهروند مشارکت داشته باشد و خودش در این فرآیند نقش‌آفرین باشد، می‌تواند هم رشد فردی و هم رشد اجتماعی و جمعی خود را رقم بزند فلذا توجه به فرآیند مشارکت برای ما یک گزاره دینی و یک اعتقاد ایدئولوژیک است ضمن آنکه حسِ اعتماد مردم به مدیریت شهری و حس تعلق خاطر شهروندان را نسبت به شهر افزایش می‌دهد.
اگر خود شهروندان درحل یک مسئله در مدیریت شهری دخالت و مشارکت داشته باشند حتما احساس تعلق خاطر بیشتری خواهند کرد و در حفظ و نگهداشت شهرشان و در ارتقاء و حل معضلات و مشکلات شهرشان احساس مسئولیت بیشتری می‌کنند و نهایتا شاهد تحول فردی و اجتماعی خواهیم بود.
انتهای پیام/