به گزارش تهران پرس، نبود انگیزه بین جوانان این مرز و بوم سبب شده است تا شماری از آنان وقت خود را در قهوه خانه‌ها، کلوپ بازی و یا سرخیابان‌ها با هم سن و سالان خود هدر دهند.
مکان‌های یاد شده مانند اعتیاد است؛ اگر جوانی گرفتار آن‌ها شود دیگر میلی به شغل خود نشان نخواهند داد، در این شرایط تکلیف چیست؟
خانواده‌ها، آموزش و پرورش یا مسئولان، مشق کدامیک از آن‌ها قوی‌تر است؟ برای اینکه بتوانیم جوانان این مرز و بوم را به بهترین نحو حفظ کنیم نیازمند چه برنامه‌ای هستیم؟
جوانانی که به قهوه خانه می‌روند، تکلیفشان مشخص است؛ از این باب که آنجا می‌تواند منشأ کار خلاف باشد. در آنجا هیچ آموزه فرهنگی نیست جز تقویت اراده برای رفتن به سمت و سوی دود و دمی که آخر و عاقبتش به مواد مخدر ختم می‌شود.
چگونه می‌توانیم جوانان سالم و مفید برای کشور داشته باشیم؟ وجود هر جوان سالم در هر کشوری موجبات پیشرفت آن کشور فراهم می‌کند.
اینکه چقدر توانسته‌ایم با جوانان با زبان خودشان ارتباط برقرار کنیم جای سوال است، قهوه خانه‌ها خود مانند یک بمب ساعتی می‌تواند عمل کند. چقدر توانسته‌ایم از ورود جوانان به قهوه خانه‌ها جلوگیری کنیم؟ آیا اصلاً از ورود جوانانمان به قهوه خانه‌ها خبر داریم یا خیر؟
ورود به قهوه خانه‌ها یعنی ورود به کل کار‌های خلاف؛ یعنی آمادگی برای انجام کار‌های خلاف.
هیچ کس منکر نقش خانواده‌ها در اکثر هنجار‌ها و ناهنجاری های اجتماعی نیست؛ جایی که خانواده حساسیت نشان داده، هنجار تقویت می‌شود و در مقوله‌هایی که خانواده‌ها نقش اصلی خود را ایفا نکرده‌اند، ناهنجاری سرباز می‌کند.
برخورد با این پدیده نه چندان زیبا و ناهنجاری اجتماعی در سطح جامعه، علاوه بر تلاشهای آموزشی فرهنگیان جامعه بستگی دارد.
انتهای پیام//ح. ع