حجت‌الاسلام علیزاده مسئول نمایندگی ولی فقیه در سپاه تهران بزرگ در یادداشت ارسالی به تهران پرس نوشت: سالهاست که رشد موالید و ازدیاد جمعیت با چالش‌های جدی در جامعه مواجه گردیده و دست و پنجه نرم می‌کند، واقعیتی که، جوانی و پویایی آینده جمعیت ایران را به مخاطره انداخته و پیری و فرتوتی حیات اجتماعی را بر ملت ایران تحمیل خواهد ساخت. این مهم مدتهاست که در راس دغدغه‌های رهبری عزیز و حکیم انقلاب اسلامی و دلسوزان نظام و دولتمردان و نخبگان دلسوز جامعه قرار دارد. اما متاسفانه چیزی که به جایی نرسد فریاد است. تجربه‌ی چند دهه اخیر ملت ایران گواه این حقیقت است که هر گاه منویات و هشدار‌ها و رهنمود‌های نافذ و نافع رهبری فرزانه و ژرف اندیش انقلاب را به‌موقع و به هنگام لبیک نگفته و مورد توجه قرار نداده‌ایم، متاسفانه خسارت دیده و دچار مشکلاتی غیرقابل جبران شده‌ایم که از آن جمله است مقوله فرزندآوری و نگرانی پیری جمعیت در آینده‌ی نه چندان دور.
اما آنچه ما را برآن داشت تا در مسیر هشداری خیرخواهانه و از سر احساس درد، قلم را به‌خدمت گرفته و دست به این بیانیه بزنیم واقعیت‌های کف جامعه بویژه بیمارستان‌هایی است که نه تنها در امید بخشی و ترغیب و تشویق آحاد مردم بویژه جوانانی که تشکیل خانواده می‌دهند، نقشی ایفا نمی‌نمایند؛ بلکه با بی‌مبالاتی و قصور و تقصیر‌های فاحش، انگیزه‌ها را کور کرده و با فرایند‌های غیر فنی و غیر اخلاقی، بعضا با موالید ناقص و آسیب‌های تحمیلی چه به لحاظ انسانی و معنوی و چه با تحمیل هزینه‌های سنگین مالی، خاطره تلخ و پر از رنج و درد را فرارتر از پدران و مادران جوان، بلکه به خانواد‌های وابسته نیز تحمیل می‌نمایند. کافیست به لحاظ آماری و فراوانی این معضل را از ابعاد مختلف مورد توجه و بررسی قرار بدهید، از سقط جنین‌های مرموز که بگذریم، فرزندانی که یا به ثمر نمی‌رسند و یا ناقص و آسیب دیده با هزاران گرفتاری و عوارض روحی و روانی دیده به جهان می‌گشایند. موالیدی که در همان ابتدای حیات آمال و آرزو‌های خانواده را دفن کرده و چالش‌های روحی و عاطفی و روانی را نیز به دنبال دارد.
کم نیستند خانواده‌ها و آحاد مردمی که در راستای تاکیدات رهبری عزیز انقلاب و بر حسب ضرورت، فرزندان جوان خود را تشویق به فرزند آوری می‌کنند، اما با مواجهه‌ی کم تعهدی و بی‌مسئولیتی برخی پزشک نماها، بویژه در بخشی از بیمارستان‌های خصوصی، علیرغم ادعای فوق تخصصی بودن، از تشویق و ترغیب خود پشیمان و البته با اذعان تحمیل بی انگیزگی و ناامیدی بر طیف قابل توجهی از مستعدان باروری و فرزندآوری، عدم اصرار مبنی بر این مهم را پیشه می‌سازند.
وقتی مادری باردار در اولین تجربه فرزندآوری خود، در فرایند رشد و نمو جنین تا لحظه‌ی بستری شدن تحت نظر پزشک بوده و سپس علیرغم اعتراف بر سلامت مادر و فرزند، با سفارش و تاکید و معرفی وی به بیمارستان به اصطلاح فوق تخصصی خصوصی همچون بیمارستان پیامبران تهران، بستری می‌گردد و تا ۱۶ ساعت درد کشیدن‌های طاقت فرسا، نه توسط پزشک مربوطه و نه پزشک مقیم و کشیک و نه حتی عوامل دیگری از بلوک زایمان برای یکبار هم مورد سرکشی و یا معاینه قرار نمی‌گیرد، تا زمانیکه داد همراهان در آمده و خبر از بیهوشی مادر می‌دهند، پرستاری با مسئولیت شخصی خود به معاینه می‌پردازد، و بلافاصله اعلان وضعیت بحرانی کرده و آنگاه ضمن تماس با پزشک، تا وی از منزل خود را به بیمارستان می‌رساند دیگر اتفاقی که نباید می‌افتاد با نرسیدن اکسیژن به مغز، طفل سالم و معصوم و مظلوم دچار آسیب گردیده و در ادامه عوارض تحمیل شده به فرزند و خانواده... حال خود قضاوت کنید، چه انگیزه‌ای می‌ماند برای فرزندآوری، این در حالی است که همه‌ی تمهیدات حتی اذن بر سزارین در صورت نیاز توسط خانواده و البته پرداخت هزینه بالای صد میلیون تومانی علیرغم تحمیلی بودن آن، براستی چه امیدی می‌ماند برای نجات جامعه از پیری؟ جالب اینکه هم بیمارستان و هم پزشک مربوطه، خانواده آسیب دیده را تشویق به شکایت و تاکید بر بیمه بودن پزشکان می‌نمودند و یا طلبکارانه اذعان بر این داشتند که چرا این اتفاق را بزرگ‌نمایی می‌کنید. براستی اگر چنین اتفاقی از فراوانی برخوردار باشد نتیجه روانی آن در جامعه آیا جز بی انگیزگی برای فرزندآوری خواهد بود؟
امیدواریم مراجع ذی صلاح بویژه در جامعه پرافتخار و با شرافت بهداشت و درمان با نظارت‌های نافذ و قاطع و کنترل اوضاع جاری در مراکز درمانی و بیمارستانی از طریق کاستن خطا‌ها و قصورات در جامعه محترم پزشکی، سهم خود را در امیدبخشی برای امر مهم فرزندآوری و رشد مطلوب جمعیت و نجات جامعه از معضل پیری، ادا نمایند، ان‌شاءالله.
انتهای پیام/