به گزارش خبرنگار گروه اقتصادی «تهران پرس»؛ بازار طلا در تهران این روزها شلوغ‌تر از همیشه است. از مغازه‌های خیابان منوچهری گرفته تا بازار بزرگ تهران، ردپای سرمایه‌گذاران خرد و کلان دیده می‌شود که تصور می‌کنند خرید طلا راهی مطمئن برای حفظ ارزش پول آن‌هاست. اما این شلوغی ظاهری، لزوماً نشانه‌ای از سلامت اقتصادی نیست؛ بلکه می‌تواند نشانه‌ای از انجماد سرمایه‌های مولد در بستری بی‌فایده باشد.
کارشناسان اقتصادی معتقدند یکی از دلایل عقب‌ماندگی کشور در رشد تولید ناخالص ملی، همین عادت سرمایه‌گذاران به پناه بردن به بازارهای کم‌ریسک اما غیرمولد است. بازار طلا، علی‌رغم ظاهر براقش، نه اشتغال‌زا است، نه چرخ تولید را می‌چرخاند، و نه سودی برای اقتصاد کلان دارد.
طلای بی‌ثمر
اگرچه در ظاهر، سرمایه‌گذاری روی طلا می‌تواند ارزش پول را حفظ کند، اما در باطن آنچه اتفاق می‌افتد، بلوکه شدن منابعی است که می‌توانست در حوزه‌هایی چون کشاورزی، صنعت، خدمات یا فناوری به کار گرفته شود. در واقع، طلای خوابیده در گاوصندوق‌ها، به جای اینکه کارخانه‌ای راه بیندازد یا شغلی خلق کند، تنها یک حس آرامش موقتی برای صاحبانش به همراه دارد.
شعار سال و جهت‌دهی سرمایه‌ها
با توجه به نام‌گذاری سال ۱۴۰۴ از سوی رهبر معظم انقلاب اسلامی با محور «رشد تولید با مشارکت مردم»، جهت‌دهی سرمایه‌های مردمی به سوی تولید اهمیت دوچندان یافته است. تحقق این شعار در گروی آن است که سرمایه‌ها از بازارهای بی‌حاصل همچون طلا و ارز، به سمت بخش‌های مولد هدایت شوند.
بی‌تردید، وقتی سرمایه‌ای وارد صنعت یا کشاورزی می‌شود، نه‌تنها سود اقتصادی ایجاد می‌کند، بلکه زمینه‌ساز اشتغال جوانان، افزایش صادرات، و تقویت ارزش پول ملی خواهد بود.
کارشناس اقتصادی: طلای بی‌صدا، تولید پرصدا
حمیدرضا عادلی، اقتصاددان و عضو هیأت علمی دانشگاه علامه طباطبایی، در گفتگو با تهران پرس می‌گوید: سرمایه‌گذاری در بازار طلا از منظر اقتصاد کلان، هیچ نوع بازدهی برای کشور ندارد. شما فرض کنید یک فرد ۵ میلیارد تومان طلا می‌خرد و در گاوصندوق می‌گذارد. این پول نه شغل ایجاد می‌کند، نه ارزش افزوده دارد، نه مالیات می‌پردازد. اما همین سرمایه اگر در بخش کشاورزی یا یک کسب‌وکار کوچک به‌کار گرفته شود، می‌تواند ۵ تا ۱۰ نفر را مشغول به کار کند. این یعنی تولید پرصدا و طلا، طلایی بی‌صدا.
او می‌افزاید: مردم به دلیل بی‌ثباتی اقتصادی، به‌دنبال پناهگاه‌های امن مثل طلا و دلار هستند. وظیفه دولت این است که با ارائه مشوق‌های سرمایه‌گذاری در تولید، تضمین سوددهی و ثبات نسبی، سرمایه‌ها را از بازارهای غیرمولد به سوی اشتغال و تولید هدایت کند.
سود بی‌دردسر، ضرر بی‌صدا
اگرچه بازار طلا گاهی سودهای کلانی برای افراد به همراه دارد، اما نباید فراموش کرد که این سودها، هیچ نقشی در رشد اقتصادی ایفا نمی‌کنند. در واقع، این سود تنها انتقال ارزش از یک جیب به جیب دیگر است، نه خلق ثروت.
از سوی دیگر، نوسانات بازار طلا می‌تواند به ضرر قشر متوسط و ضعیف تمام شود. افرادی که در اوج قیمت‌ها اقدام به خرید می‌کنند و ناگهان با ریزش نرخ طلا مواجه می‌شوند، ممکن است تمام سرمایه خود را از دست بدهند.
تولید، تنها مسیر نجات اقتصاد
کارشناسان اقتصادی اتفاق نظر دارند که مسیر نجات اقتصاد ایران، از دل تولید می‌گذرد. تولیدی که نه تنها ارزش پول ملی را تقویت می‌کند، بلکه باعث ارزآوری و تقویت توان صادراتی کشور نیز می‌شود. این مسئله به ویژه در سال ۱۴۰۴ که سال اهداف توسعه‌ای کلان است، باید جدی گرفته شود.
از سوی دیگر، تولید وابسته به سرمایه‌گذاری است. بدون تزریق سرمایه‌های مردمی به بخش‌های مولد، هیچ‌گاه نمی‌توان انتظار معجزه در رشد اقتصادی داشت.
جمع‌بندی
بازار طلا، اگرچه در کوتاه‌مدت ممکن است آرامش ذهنی برای سرمایه‌گذار فراهم کند، اما در بلندمدت، مانع بزرگی برای رشد اقتصادی و اشتغال است. سرمایه‌گذاری در تولید، علاوه بر سودآوری واقعی، باعث تقویت پایه‌های اقتصاد ملی می‌شود.
با توجه به شعار سال ۱۴۰۴، هر ریالی که به جای طلا، وارد تولید شود، گامی است به سوی آینده‌ای روشن‌تر. بنابراین شایسته است که هم مردم و هم مسئولان، نگاهی عمیق‌تر به نحوه تخصیص سرمایه‌ها داشته باشند.
انتهای خبر/