به گزارش خبرنگار تهران پرس؛ در سال ۱۳۳۹ مصادف با ۱۳ رجب سالروز ولادت حضرت علی(ع) پا به عرصه گیتی نهاد و او را علیرضا نام نهادند.
با شروع جنگ تحمیلی به جبهه شتافت و در مناطق جنگی سوسنگرد، بستان و اهواز به دفاع پرداخت.
علیرضا خیلی زود به سبب توان و شم بالایی که داشت به سمت فرماندهی گروهان سیدالشهدا منصوب شد و به جبهه فاسیات اعزام شد. مهم‌ترین دوران فرماندهی علیرضا در عملیات کربلای ۵ است. در آن عملیات محسن رضایی، فرمانده وقت سپاه پاسداران توانایی‌های علیرضا را دیده و او را به فرماندهی گردان حضرت رسول(ص) منصوب می‌کند.
بعد از آن مأمور تشکیل گردان سلمان فارسی به اتفاق جمعی از همرزمانش شد. در ادامه خدمتش فرماندهی جعفر طیار و حضرت امیرالمومنین(ع) را به عهده داشت.
«شهید علیرضا جعفرزاده» سرانجام پس از ۷ سال حضور در جبهه و ۷ بار مجروح شدن، در سحرگاه ۱۹ رمضان ۱۴۰۷ مصادف با ۱۳۶۶/۲/۲۸ در حالی که وضو گرفته بود و آماده نماز بود، با اصابت ترکش بعثی‌ها به گلویش، به برادر کوچک خود حسین که در عملیات رمضان به شهادت رسیده بود ملحق شد.
فرازی از وصیت نامه «شهیدعلیرضا جعفرزاده»:
«با سلام و درودی بی پایان به رهبر کبیر انقلاب اسلامی ایران که به حول و قوه الهی قیامی را شروع کرد که کشور ایران و اسلام را زنده کند و در واقع فطرت الهی انسان‌ها را بیدار کرد و در مسیر اصلی قرار داد.
اینجانب با ایمان و اعتقاد کامل به اسلام و انقلاب و اصالت مکتب خود پا در قتلگاه امام حسین(ع) گذاشته ام و بر عکس عملیات گذشته خیلی آرام و هیچگونه اضطرابی ندارم. امیدوارم که خداوند بیشتر از این مرا در انتظار نگذارد.
اگر انسان‌ها بدانند که در جهان ابدی چه نعمت‌هایی وجود دارد، خدا گواه است بلادرنگ و بدون دغدغه شهادت را طلب می‌کردند.
در جبهه‌ها همه اقشار مردم شرکت دارند. یکی از عواملی که مرا واداشت به جبهه رفتن اصرار داشته باشم، حضور همین بسیجیان است که بی پروا به جبهه‌ها می‌آیند و هیچگونه باکی نه از آمریکا و نه از شوروی و نه توپ و موشک ندارند.
من از خداوند و از این برادران خجالت می‌کشم که در شهر باشم و حسرت می‌خورم که شهدا در بهشت و من در دنیا باشم.»
انتهای پیام/