به گزارش«تهران پرس»؛ وطن‌فروشی، واژه‌ای سنگین و پربار در فرهنگ و تاریخ هر ملتی، عملی است که در آن فرد یا گروهی، آگاهانه و به نیت سود شخصی، قدرت‌طلبی یا تحت فشار بیگانگان، علیه منافع و مصالح سرزمین مادری خود گام برمی‌دارد.
بر طبق گزارشی از خبرگزاری مهر، این مفهوم، که در عمق خود با خیانت به هویت ملی و آرمان‌های جمعی یک کشور گره خورده، نه‌تنها یک جرم قانونی، بلکه زخمی عمیق بر پیکر اعتماد اجتماعی و وحدت یک ملت است.
وطن‌فروشی، در ذات خود، به معنای پشت کردن به خاک، مردم و ارزش‌هایی است که یک جامعه را به هم پیوند می‌دهد؛ عملی که گاه با واگذاری منابع ملی، گاه با همکاری با دشمنان خارجی، و گاه با تضعیف روحیه و انسجام داخلی نمود پیدا می‌کند.
تصور کنید سرزمینی که نسل‌ها برای حفظ استقلال و عزت آن جان‌فشانی کرده‌اند، به دست یکی از فرزندانش به بهایی ناچیز یا وعده‌هایی فریبنده به بیگانه سپرده شود. وطن‌فروشی می‌تواند در قالب جاسوسی برای یک دولت خارجی باشد، جایی که اطلاعات حساس نظامی یا اقتصادی یک کشور به دشمنانش فروخته می‌شود.
می‌تواند در شکل همکاری با نیرو‌های متخاصم برای تضعیف تمامیت ارضی یا ایجاد ناآرامی داخلی رخ دهد، چنان‌که در تاریخ معاصر ایران، برخی افراد یا گروه‌ها متهم به چنین اقداماتی شده‌اند. یا حتی می‌تواند در واگذاری منابع طبیعی و ثروت‌های ملی به بیگانگان به ازای منافع شخصی نمود یابد، مانند قرارداد‌هایی که از نظر مردم، استقلال اقتصادی کشور را به خطر انداخته‌اند.
در فرهنگ ایرانی، وطن‌فروشی نه‌تنها یک اتهام حقوقی، بلکه یک لکه ننگ اجتماعی است که خشم و نفرت عمومی را برمی‌انگیزد. این عمل، گاه در بزنگاه‌های تاریخی مانند جنگ‌ها یا بحران‌های ملی، بیش از هر زمان دیگری مورد توجه قرار می‌گیرد.
برای مثال، در دوره پهلوی، قانون کاپیتولاسیون که به مستشاران خارجی مصونیت قضایی می‌داد، از سوی رهبرانی، چون امام خمینی (ره) به‌عنوان مصداقی از وطن‌فروشی محکوم شد، زیرا استقلال قضایی کشور را خدشه‌دار می‌کرد.
یا در دوران معاصر، افرادی که به اتهام جاسوسی برای رژیم صهیونیستی یا همکاری با رسانه‌های خارجی برای تشدید تحریم‌ها علیه ایران فعالیت کرده‌اند، در افکار عمومی به‌عنوان وطن‌فروش شناخته شده‌اند.
اما وطن‌فروشی تنها در همکاری آشکار با دشمن خلاصه نمی‌شود. گاهی این خیانت در لایه‌های پنهان‌تر، مانند فساد گسترده‌ای که منابع ملی را به تاراج می‌برد، یا تصمیم‌گیری‌هایی که منافع یک ملت را به نفع بیگانگان قربانی می‌کند، رخ می‌نماید. اینجاست که مرز‌های وطن‌فروشی گاه در دیدگاه‌های مختلف، مبهم یا مورد مناقشه می‌شود.
برخی معتقدند هر اقدامی که به تضعیف کشور منجر شود، از سرکوب صدای مردم گرفته تا قرارداد‌های ناعادلانه با قدرت‌های خارجی، می‌تواند در این دایره قرار گیرد. در مقابل، عده‌ای وطن‌فروشی را صرفاً در همکاری مستقیم و آگاهانه با دشمن تعریف می‌کنند و هشدار می‌دهند که سوءاستفاده از این اتهام ممکن است به تسویه‌حساب‌های سیاسی منجر شود.
پیامدهای وطن‌فروشی فراتر از زیان‌های مادی است. وقتی اعتماد مردم به یکدیگر یا به حاکمانشان شکسته می‌شود، گویی رشته‌ای که یک ملت را به هم پیوند داده، گسسته می‌شود. این عمل می‌تواند احساس غرور ملی را زخمی کند، شکاف‌های اجتماعی را عمیق‌تر کرده و زمینه را برای نفوذ بیشتر بیگانگان فراهم سازد.
در ایران، که تاریخش پر است از مقاومت در برابر سلطه خارجی، وطن‌فروشی نه‌تنها یک جرم، بلکه یک گناه نابخشودنی در برابر خون‌هایی است که برای حفظ این خاک ریخته شده. با این حال، قضاوت درباره این اتهام نیازمند دقت است، زیرا در فضای پرشور سیاسی یا اجتماعی، ممکن است این برچسب به ناحق به افرادی زده شود که شاید تنها دیدگاه متفاوتی داشته‌اند.
در نهایت، وطن‌فروشی داستانی است از گسستن پیوند با ریشه‌ها، از فراموش کردن عهدی که هر فرد با سرزمین و مردمش دارد. این عمل، چه در قالب یک قرارداد ننگین، چه در شکل یک اطلاعات فروخته‌شده، و چه در سکوتی که به ضرر ملت باشد، همواره یادآور این حقیقت است که وطن، امانتی است که حفظ آن وظیفه‌ای همگانی است.
وطن، فروشی نیست
علیرضا مهدیه کارشناس مسائل سیاسی در گفتگو با تهران پرس گفت: جنگ و جنگ‌طلبی بد بوده و هست ولی دفاع از وطن و هویت ملی و میهنی، در همه ادیان و تمدن‌ها ارزش بوده و همچنان خواهد بود؛ و ایران که کهنه سرباز تاریخ بوده و در همه دوران‌ها، مورد هجوم زمانه قرار داشته، سردار وطن‌خواهی هم بوده است.
ایرانی که فروشی نیست و آنکه وطنش را مبادله کرده، هیچ ندارد، ولی آنکه جانش را به میهنش فروخته و می‌فروشد، همه‌چیز خواهد داشت.
ایران، هویتی جدا از تمامی اصول و اصلاحات است و همه موارد، زیرمجموعه ایرانند و این عمود خیمه گر نباشد، هیچ نماند و نپاید.
وطن، فروشی نیست و وطن فروش، خود را فروخته و نه وطنش را، که ایران را نه اسکندر توانست بخرد و نه چنگیز و همه قدرتمندی‌ها هم در غیرتمندی ها، غرق شدند ..
همه از ادوار و افراد گله داریم و خوب می‌دانیم که به ایران بد شده و حتی ایرانی هم به ایران بد کرده، ولی خوب‌تر است که ایران را بیشتر از قبل بخواهیم و خواهان بهتر شدنش باشیم ..
باشد که جدا از هرگونه دلخوری و انتقاداتی که از حکمرانی کشور داریم، به ایران بیاندیشیم و در رکابش بمانیم که شاید همه نباشیم ولی این ایران است که خواهد ماند ...
وطن فروشی، عامل تضعیف اعتماد ملی
مهری اسدی شهروندی تهرانی در گفتگو با خبرنگار ما می‌گوید: به‌عنوان یک شهروند تهرانی، وطن‌فروشی را عملی ناپسند و خیانت به منافع ملی می‌دانم که شامل همکاری با بیگانگان، جاسوسی، یا واگذاری منابع کشور به ضرر مردم است. این اقدامات، مانند قرارداد‌های ناعادلانه یا تبلیغ تحریم‌ها، نه‌تنها به کشور آسیب می‌زند، بلکه اعتماد عمومی را تضعیف می‌کند. وطن‌فروشی، زخمی عمیق بر پیکر ملت است و عاملان آن باید پاسخگو باشند، زیرا ایران امانتی گران‌بهاست که باید حفظ شود.
انتهای خبر/