به گزارش خبرنگار گروه مناطق «تهران پرس»؛ در جنوب‌شرق تهران، کمی آن‌طرف‌تر از هیاهوی شهر، محله‌ای به نام خاورشهرهست که کمتر نامی از آن شنیده‌ایم. جایی که نه فقط از چشم مسئولان دور مانده، بلکه حتی در نقشه‌ی ذهنی خیلی از تهرانی‌ها هم جایی ندارد. محله‌ای با تاریخچه‌ای دور، اما آینده‌ای نامعلوم.
محله‌ای با مرز‌های نامرئی
خاورشهر در ظاهر، بخشی از منطقه ۱۵ تهران است، اما زندگی در آن بیشتر به سکونت در یک روستای شهری‌شده شباهت دارد. نبود امکانات شهری، ضعف در حمل و نقل عمومی، قطع و وصل‌های مکرر آب و برق و دوری از مراکز خدماتی، چهره‌ی این محله را شکل داده است.
راحله عباسی، زن ۴۴ ساله و ساکن قدیمی محله در گفتگو با خبرنگار «تهران پرس» می‌گوید: «ما یک بانک هم در محله نداریم. برای گرفتن یارانه یا کار بانکی باید به محله چهاردانگه یا میدان خراسان برویم و این موضوع ما را آزار می‌دهد.»
با وجود اینکه بسیاری از ساختمان‌های این محله در دهه‌ی اخیر نوسازی شده‌اند، اما زیرساخت‌ها عقب‌مانده‌اند. خیابان‌هایی که در روز خشک و پر گرد و غبارند و در شب، تاریک و بی‌چراغ.
کودکان بی‌پارک، خانواده‌های بی‌پناه
در کوچه‌های باریک خاورشهر، صدای بازی کودکانی به گوش می‌رسد که زمین خاکی روبه‌روی مدرسه تنها فضای آزاد محله‌شان است. نه بوستانی هست، نه فرهنگسرایی، نه حتی یک کتابخانه کوچک.
آقای امیر قاسمی، معلم بازنشسته و فعال محلی، در گفتگو با خبرنگار ما گفت: «سال‌هاست به شورایاری، شهرداری منطقه و نماینده مجلس نامه نگارش کردیم اما پاسخی به ما نداده‌اند و ما همچنان در مشکلات خود غوطه‌ور هستیم.».
نقطه‌ای از تهران یا خارج از پایتخت؟
یکی از عجیب‌ترین نکات درباره خاورشهر، سردرگمی هویتی آن است. ساکنان هنوز نمی‌دانند که دقیقاً زیرمجموعه چه نهادی هستند. از خدمات اورژانس گرفته تا حمل زباله، همه چیز با تأخیر انجام می‌شود. حتی راننده‌های تاکسی و اتوبوس هم گاهی مسیر خاورشهر را نمی‌شناسند.
براساس این گزارش؛ خاورشهر محله‌ای‌ست که هنوز در حاشیه‌ایستاده؛ هم در جغرافیای شهر، هم در ذهن مسئولان. اما مردمی که در آن زندگی می‌کنند، دلی به وسعت شهر دارند. آنها به امیدی زنده‌اند که روزی شهر هم به آنها نگاه کند.
اگر بخواهیم توسعه‌ی عادلانه را باور کنیم، باید از خاورشهر‌ها شروع کنیم؛ همان محله‌هایی که صدایشان زیر صدای بلند تهران گم شده است.
انتهای خبر/خ