به گزارش خبرنگار «تهران پرس»؛ در کوچه‌پس‌کوچه‌های جنوب بازار تهران، جایی میان خیابان مصطفی خمینی، مولوی و میدان قیام، محله‌ای پنهان شده که اگرچه نامش کمتر بر سر زبان‌هاست، اما صدای تهران قدیم را هنوز در خود دارد؛ محله درخونگاه. نامی با ریشه‌ای مبهم، اما تاریخ‌ساز، که همواره در حافظه‌ی تهران‌نشینان قدیمی جایگاه خاصی داشته است.
محله‌ای با نامی خاص و داستانی پیچیده
درباره ریشه نام «درخونگاه» روایت‌های زیادی وجود دارد. برخی آن را به محل نبرد و خون‌ریزی در دوران تاریخی نسبت می‌دهند و بعضی دیگر آن را برگرفته از واژه «دره‌خانگاه» می‌دانند که با گذشت زمان به «درخونگاه» تغییر کرده است. هرچه که باشد، این نام عجیب، سال‌هاست که بر روی کوچه‌های باریک و خانه‌های فرسوده‌ی جنوب تهران سایه انداخته است.
هویتی از جنس مردم کوچه‌بازاری
درخونگاه، محله‌ای‌ست آمیخته با فرهنگ عامه، لهجه تهرانی اصیل و آدم‌هایی که هنوز رسم رفاقت، همسایگی و مرام را فراموش نکرده‌اند. محله‌ای که ریشه در فرهنگ پهلوانی دارد و قهرمانان و لوطی‌هایش، روزگاری صدای محله را زنده نگه می‌داشتند.
در همسایگی بازار، اما در سایه بی‌توجهی
با آن‌که درخونگاه در نزدیکی بازار تهران، قلب تپنده‌ی اقتصاد شهر قرار گرفته، اما خودش سال‌هاست که گرفتار فرسودگی، مهاجرت ساکنان بومی و کم‌توجهی مدیریتی است. خیابان‌ها باریک و شلوغ، خانه‌های فرسوده، مغازه‌های نیمه‌فعال و کمبود خدمات شهری، چهره امروز محله را تشکیل می‌دهند.
بازمانده‌ای از تهران مردمی
درخونگاه، یکی از معدود محلاتی است که هنوز می‌توان در آن تهران واقعی را لمس کرد؛ تهران مردم‌محور، نه برج‌نشین. این محله، با تمام سادگی‌اش، یادآور دورانی است که کوچه‌ها زنده بودند و مردم، ستون اصلی شهر به حساب می‌آمدند.
«درخونگاه تهرونه، ولی کسی تحویلش نمی‌گیره...»
آقای فتاحی، مغازه‌دار ۶۵ ساله‌ای که نزدیک به ۴۰ سال در کوچه درخونگاه سوپرمارکت دارد، در گفتگو با خبرنگار «تهران پرس» گفت: «قدیما که پاتوق پهلوونا و با مراما بود، محله‌مون یه رنگ دیگه داشت. مشتریامون از دل و جون خرید می‌کردن، بچه‌ها با یه نون پنیر می‌اومدن مدرسه، نه گوشی داشتن نه ماشین مدل بالا. ولی با همه‌ی سادگیا، زندگی واقعی بود».
وی ادامه داد: «مردم قدیمی رفتن، خونه‌ها یا خراب شدن یا شده انبار و کارگاه. این محله درخونگاهه، تهرونه، ولی کسی تحویلش نمی‌گیره. هنوزم جا برای احیا داره، به شرطی که کسی دلش بسوزه».
در واقع محله درخونگاه، نه یک نقطه جغرافیایی ساده، بلکه بخشی از حافظه فرهنگی و اجتماعی تهران است. اگرچه زمانه آن را به فراموشی کشانده، اما هنوز در دل کوچه‌هایش، زندگی جریان دارد و صدای تهران قدیم، آرام زمزمه می‌کند.
انتهای خبر/خ