سید رضا اورنگ در یادداشت ارسالی به «تهران پرس» نوشت: سینمای ایران بیش از سه دهه است که دچار سیاست‌زدگی شدید شده. عده‌ای مسندنشین شده و می‌شوند که نه تنها نسبتی با هنر-صنعت سینما ندارند، بلکه نسبت به آن کینه و پدر کشتگی هم دارند.
اولین سم‌زدایی باید پیش از تشکیل شورای سیاستگذاری جشنواره فیلم فجر صورت می‌گرفت تا افرادی که کیف‌کش گروه‌های سیاسی بوده و زیر علم این و آن سینه می‌زنند، به هیچ وجه پای‌شان به این شورا باز نمی‌شد.
سم‌زدایی باید از دو نفری انجام می‌شد که به لطف دایی‌های صاحب نفوذشان وارد عرصه مدیریت سینما شدند و بدتر از بلای آسمانی بر سر سینمای ایران و سینماگرانش آوردند، همانانی که با ظاهری دیگر آمدند و چهره‌ای دیگر گرفتند.
سم‌زدایی اگر پیش‌تر صورت می‌گرفت، مطمئناً توابین بی‌توبه رنگ این شورا را هم به خواب نمی‌دیدند، چه رسد به آنکه عضو آن باشند، اما اکنون حضوری سنگین و رنگین در آن دارند.
سم‌زدایی باید از افرادی می‌شد که در دهه ۶۰ به گونه‌ای دیگر فکر می‌کردند و اکنون به اندیشه‌ای جدید و پرمنفعت رسیده‌اند.
اگر سم‌زدایی زودتر صورت می‌گرفت، اصلاً چنین فردی رئیس سازمان سینمایی نمی‌شد تا آن را به ثمن بخس به هیأت مدیره سیاست‌زده و بیانیه‌نویس خانه سینما بفروشد، اگر چنین شده بود، شمشیر قتالی هم وجود نداشت تا با آن جشنواره فیلم فجر را با بی‌رحمی به دو نیم کرده و چنین شورای بی‌اراده‌ای را تشکیل دهد.
باید افرادی را سم‌زدایی کرد و از ساحت سینمای ایران بیرون راند که مدام به سینماگران زحمتکش و شریف توهین کرده و دوست دارند آنان، همیشه با دیو گرسنگی و بیماری پنجه در پنجه انداخته و در بدترین وضعیت، با سختی تمام جان کنده و سینه قبرستان آرام بگیرند.
انتهای پیام/خ