به گزارش خبرنگار «تهران پرس»، شهید «حسین علی‌قلی‌نژاد» فرزند بایرام‌علی اول مرداد سال ۱۳۴۳ در شهر تهران به دنیا آمد؛ او رزمنده لشکر ٢٧ حضرت محمد رسول(ص) بود که از محله جوادیه تهران به جبهه‌های حق علیه باطل اعزام شد.
او در سال ۱۳۶۳ در منطقه شرق دجله به شهادت رسید و پیکر مطهرش در منطقه ماند و پیکرش پس از ۳۵ سال توسط گروه‌های تفحص شهدا کشف و از طریق آزمایش DNA شناسایی شد.
پیکر شهید حسین علی‌قلی‌نژاد که در تاریخ ۲۲ اسفندماه سال ۶۳ و در سن بیست سالگی به شهادت رسیده بود، پس از ۳۵ سال انتظار، تشییع و در بهشت زهرا(س) به خاک سپرده شد.
رحیم علی قلی‌نژاد در گفتگو با خبرنگار گروه اجتماعی پایگاه خبری– تحلیلی «تهران پرس»، از آخرین دیدار حسین با خانواده گفت: برادرم که مرخصی‌اش تمام شده بود در زمان خداحافظی به مادرم گفت؛ این آخرین دیداری است که با شما دارم؛ این را گفت و رفت؛ با اینکه مادرم به طور دقیق متوجه منظورش نشد، اما بعد از شهادتش پی به این حرف برادرم برد.حسین رفت تا ما بمانیم
او اظهارداشت: حسین سه باری که مجروح شد؛ هربار بعد از مجروحیتش که درمان می‌شد به جبهه می‌رفت؛ اما بار چهارم دیگر بازنگشت. به یاد دارم سومین باری که به تهران آمده بود به شددت مجروح شد، به حدی که یکی از انگشتان دستش را به دلیل سوختگی شدید بریده بودند.
این برادر شهید یادآور شد:حسین اخلاق خاصی داشت و به هیچ عنوان هرباری که مجروح می‌شد را در خانه بیان نمی‌کرد؛ برادرم حتی حقوقی از سپاه نمی‌گرفت؛ معتقد بود دفاع از وطن وظیفه ذاتی‌اش است و اعلام می‌کرد به خاطر رضای خدا با دشمنان این مرز و بوم می‌جنگد. حتی بعد از شهادت حسین؛ از سپاه به منزلمان برای پراخت حقوق حسین آمده بودند و مادرم آن را قبول نکرد. هر چه به مادرم اصرار کردند که این حقوق حق شماست، اما مادرم حرفش یکی بود و به هیچ عنوان قبول نکرد.
وی ادامه داد: شهدا رفتند و یادشان باقی مانده است اما باید تلاش کنیم که راهشان را ادامه دهیم و نگذاریم که در پیچ و خم زندگی، یاد و خاطره‌شان فراموش شود. باید به یاد داشته باشیم که اگر شهدا نبود، مشخص نبود که چه سرنوشتی در انتظار کشورمان است و مستکبران عالم چه توطئه‌هایی را پیاده‌سازی می کردند؛ به همین دلیل باید قدردان شهدا باشیم چرا که آنان سرمایه برای کشورمان محسوب می‌شوند و الگو قرار گرفتن آنان به منزله بیمه شدن کشور از هر خطری محسوب می‌شود.
انتهای پیام/حسین عبداللهی