حجت‌الاسلام ابوالقاسم علیزاده در یادداشت ارسالی به پایگاه خبری تحلیلی «تهران پرس» نوشت: ابتدا چند سئوال:
۱- به نظر شما، جنگ هشت ساله، چرا علیه ملت ایران تحمیل گردید؟
۲- آیا دعوا سر چند وجب خاک و یا حق‌السهم ایران و عراق از اروند رود، طبق عهدنامه الجزایر بود؟
این بخشی از سئوالاتی است که اگر به‌خوبی پاسخ آن حل شود قطعاً نسبت به تهاجمات گسترده و البته مرموز کنونی نیز فهم بهتری با رویکرد جنگ نرم و یا تهاجم روانی و شناختی و ادراکی، برای تغییر ذائقه توده مردم بدست خواهد آمد. تهاجماتی که به مراتب از تحمیل جنگ سخت هشت ساله خطرناکتر و ویران کننده‌تر می‌باشد.
نکته اساسی اینجاست؛ اگر از منظر اختلافات مرزی و کشورگشایی به جنگ تحمیلی هشت ساله بنگریم قطعاً شکست فاحش از آن رژیم بعث عراق و تمامی حامیان آن و پیروزی قطعی ملت ایران تحلیل می‌گردد، زیرا ثمره هشت سال ایستادگی و مقاومت، نصرت الهی و فائق آمدن بر خصم متجاوزبود. اما اگر از منظر اهداف اصلی رژیم بعث و حامیان جهانیش در این جنگ نابرابر به موضوع نگاه کنیم، قطعاً آسیب‌های جدی به نظام نوپای مردمی و اسلامی ایران، تحمیل گردید که هنوز که هنوز است آثار سوء آن باقیست!
آنچه کمتر به آن توجه می‌شود تنها هدف اصلی از تحمیل جنگ است که آن پا نگرفتن حاکمیت الهی و اسلامی مطابق با نسخه‌ای که تحت عنوان حکومت دینی امام راحل، طراحی نموده بود.
امام انقلاب نکرد تا موجی سیاسی ایجاد کند و سپس با فروکش آن، آرمان‌های انقلاب به فراموشی سپرده بشود. بلکه از همان آغازین روز‌های پیروزی و اولین تجربه رفراندم و رأی قاطع ملت به نظامی تحت عنوان جمهوری اسلامی نه یک کلمه کم و نه یک کلمه زیاد، آستین همت بالا زد و در مقام تأسیس نهاد‌های انقلابی که طراز حکمرانی ناب اسلامی باشد، برآمد و با فاصله‌های اندک یکی پس از دیگری نهاد‌های انقلاب را برای اداره امور کشور به شورای انقلاب، دستور ایجاد و تأسیس می‌دادند تا اینکه استکبار به‌ویژه آمریکا که از ملت ایران سیلی سختی دریافت کرده بود متوجه اقدامات امام (بزرگ معمار نظام اسلامی) گردید و البته شکل‌گیری الگوی حکمرانی اسلامی که هم مردمی و هم مبتنی بر آموزه‌های دینی و مکتبی است، اگر موفق به استقرار و ثبات می‌گردید ضمن بیداری و تحریک همه ملت‌ها، کاخ‌های ظالمانه و مستکبرانه‌ی فراعنه و نمرودیان زمان را، دچار چالش جدی مرگ و حیات می‌کرد و لذا برای ایجاد سد در برابر تصمیم امام و ایجاد چنین حاکمیت و دولتی سریعاً دست به‌کار شده و جنگی سخت و گسترده را برای نابودی و یا تضعیف روند شکل‌گیری نظام اسلامی به‌راه انداختند. در چنین شرایطی که اصل انقلاب و نظام بر خواسته از آن به مخاطره افتاده بود روند ایجاد و تأسیس نهاد‌های انقلاب، نه تنها کند بلکه دچاره وقفه گردید و به‌مرور برخی از آنها نیز، همچون جهاد سازندگی و امورتربیتی آموزش و پرورش و کمیته‌های انقلاب متأسفانه به بهانه ادغام به‌طور کلی محو گردید؛ لذا از این منظر که نگاه می‌کنیم با کمال شرمندگی باید اعتراف کرد که جبهه کفر و الحاد به بخش قابل توجه‌ای از اهداف شومش دست پیدا کرد زیرا در دوران جنگ بهمان دلیل که گفته شد اصلاً مجال پرداختن به امر نهادسازی و شاکله حکمرانی طراز انقلاب نبود و پس از آن هم دشمن با استفاده از حربه نفوذ و ولنگاری سیاسی در داخل کشور اجازه این امر را به تصمیم‌سازان و تصمیم‌گیران نداد و هرچه رهبری انقلاب تذکر و هشدار می‌دادند، تا جایی که بیانیه گام دوم انقلاب را، با انگیزه تحولات نهادی تدوین و ابلاغ فرمودند ولی دیگر چیزی که به‌جایی نمی‌رسید فریاد بود.
البته از آنجا که جوهره انقلاب به‌فضل الهی، با داشتن رهبری دلیر و وارسته و وفاداری و پایداری ملت قدرشناس و مقاوم ایران، به‌طور معجزه آسایی تاکنون از نخل سر به آسمان گرفته انقلاب صیانت کرده و علیرغم شدیدترین تحریم‌ها و تهدیدات و فتنه‌ها، همچون زمان جنگ تحمیلی، دشمنان را مأیوس نموده است. ولی این بار خصم دون نیز با تجربه این سال‌ها تدارک جنگی دیگر را از نوع ترکیبی آن در دستور کار خویش قرار داده است. این بار سیبل اصلی تیر‌های زهرآگینشان، نفس و قلب ملت ایران است. مردمی که به‌عنوان کانون اصلی اقتدار همواره پشت رهبری و نظامشان ایستادگی کرده و پوزه دشمن را بار‌ها به‌خاک مالیده است.
حال با همین حساسیت به سئوالات ذیل تمرکز فرمایید:
۱- آیا هدف از این‌همه جنجال رسانه‌ای علیه عفاف و حجاب، برداشتن چادر و چند روسری از سر‌ها است؟ آیا به همین میزان اکتفا خواهد شد؟ و آیا حد یقفی برای آن می‌شود تصور کرد؟ و یا آنکه حجاب بهانه است و اصل نظام نشانه است؟ به‌راستی اگر به بهانه حجاب، تمامیت ارزش‌های ملی و انقلابی و اسلامی، با ترویج بی حد و حصر ولنگاری و فساد و در نهایت اندلسی کردن جامعه هدف باشد؛ چه باید کرد؟ و آیا با فراگیر شدن آن می‌توان چاره‌ای اندیشید؟
این همان غفلت بزرگی است که متأسفانه دامن همگان را فرا گرفته و تا دیر نشده است باید برای آن چاره‌ای اندیشید!
انتهای خبر/خ