به گزارش «تهران پرس»؛ ارسلان اوجانی، بیست و پنجم دی ۱۳۳۷، چشم به جهان گشود. پدرش روح الله، بازنشسته بود و مادرش طاهره نام داشت. تا پایان دوره ابتدایی درس خواند. راننده بود. به عنوان بســیجی فعالیت می‌کرد. بیست و دوم آبان ۱۳۵۹، در بهشهر بر اثر اصابت ترکش به سر، شهید شد. مزار او در بهشت زهرای شهرستان تهران واقع است.
متن وصیت‌نامه به شرح زیر است:
بسم الله الرحمن الرحیم
سپاس خدایى که به ما جان داد تا در راه او فدا کنیم. روزى که به سوى جبهه جنگ اعزام شدم، براى نخستین بار در طول ۲۲ سال زندگى، احساس کردم که به سوى هدفى مقدس یعنى جهاد در راه خدا و شهادت می‌روم. احساس غرور به من دست داد. به راهى که راهنمایان آن حسین و یارانش در کربلا بودند و اکنون خمینى و امت مسلمان ایران ادامه دهندگان آن راهند، در کربلایى به وسعت ایران براى ایجاد کربلایى به وسعت جهان.
از تمام دوستان و آشنایان به خصوص پدر و مادر و خواهر و برادرانم می‌خواهم که براى من اشک نریزند، در عوض راهم را ادامه دهند و نگذارند که سلاح هاى من و دیگر برادرانم بر زمین بماند. من این راه را در کمال آزدى و با شور و علاقه فراوان، با چشم باز انتخاب کردم. در این دنیا چیزى ندارم که به جای بگذارم، فقط مقدارى بدهکارى به محمد و عبدالله دارم که آن را بپردازید.
پدر جان، تو باید مشوق من و برادرانم باشى. مادر تو نیز از فاطمه شهید پرورى را بیاموز. من نزد شما پدر و مادر امانتى از سوى خدا بودم؛ اکنون نیز به سوى او باز می‌گردم. خواهرم ناراحت نباش، تو نیز الگویى همچون زینب دارى. برادرانم نیز که خود به وظیفه‌شان آگاهند؛ به هرحال نمی‌خواهم مقاله نویسى کنم.
فقط در پایان این سخن معلم شهید، دکتر شریعتى، را براى همه‌تان یادآورى می‌کنم:
آنانکه رفتند کارى حسینى کردند آنان که ماندند باید کارى زینبى بکنند، وگرنه یزیدیند.
براى من از خدا طلب مغفرت و آمرزش کنید.
انتهای پیام/