به گزارش «تهران پرس»؛ وقتی مردم یک کشور دست به مشارکت بالا در امر سیاست می‌زنند و به گردش قدرت در مسیر قانون و انتخاب و انتخابات همت می‌کنند یعنی اینکه اغلب مردم آن کشور به میثاق ملّی کشورشان و نظام سیاسی خود دلبستگی و وفاداری دارند و بدان پافشاری می‌کنند. این یعنی اینکه مردم، از حریم و مرز‌ها و هویت و استقلال خود در برابر هر هجمه و تعدی و دست‌اندازی دفاع می‌کنند.
طبیعی است که در چنین وضعی دشمن هزینه تعدی را بالا می‌بیند و در پی سلب امنیت ملّی کشور هدف، به شکل مستقیم و سخت برنمی‌آید.
تاریخ ثابت کرده است که هرگاه ملت ما بر آرمان‌های خود پایداری کرده است، دشمن در هر زمینه و از جمله اِعمال تحریم‌ها قدم به عقب گذاشته است. شما نگاه کنید؛ در موضوع هسته‌ای هنگامی که مردم و دولت در کنار هم بر مواضع هسته‌ای اصرار کردند، دولت آمریکا خواستار مذاکره مستقیم شده و از تهدید و ارعاب قدمی به عقب نهاده و دست‌کم، به غلظت قبل به سیاست‌ورزی ارعاب‌آفرین نپرداخته است.
برعکس، وقتی دولتی در برابر آمریکا منعطف شده، طرف مقابل با جرأت دم از تهاجم و تجاوز و... زده است. از این رو وقتی مردم به اتفاق، پای صندوق‌های رأی بیایند و از نظام سیاسی‌شان و حق رای و انتخاب خود دفاع کنند، دشمن کمربند تحریم‌های ظالمانه را شُل خواهد کرد، زیرا مشارکت حداکثری یعنی «نه» بزرگ مردمی که برابر اجنبی می‌ایستند و مسائل خود را به خواست و ید خود پیگیری می‌کنند.
دولت‌ها با پشتوانه مردمی خود پا به عرصه حیات می‌گذارند و با همیاری مردم موفق می‌شوند، وگرنه بدون حمایت مردمی نه تنها در عرصه داخلی که در بُعد خارجی دولت‌ها، طبیعتاً ابتر و زمین‌گیر هستند.
در میدان بین‌المللی نیز، دولتی می‌تواند حقوق ملت خود را نمایندگی کند که از حمایت مردم بهره‌مند است. دولت بی‌مردم رسمیت بین‌المللی ندارد و دولت مستعجل ارزیابی می‌شود. چرا باید روی چنین دولتی حساب کرد. مشارکت بالای انتخاباتی، یعنی یک ملت در برابر هر دولت یا دولت‌های خارجی! قدرت مردمی تا اندازه‌ای است که تا از دولتی سلب نشود، نسخه براندازی یا انزوا و تحریم، جواب نمی‌دهد.
دکتر حسن کربلایی
عضو شورای مرکزی انجمن روزنامه‌نگاران مسلمان و استاد دانشگاه