به گزارش خبرنگار تهران پرس؛ «کن» نامی آشنا برای ساکنین تهران است که همیشه همراه سولقان گفته می‌شود، اما به تنهایی روستایی مستقل و کهن است که در منابع تاریخی قدمت آن را از ۱۲۰۰ سال تا ۶۰۰۰ سال هم دانسته‌اند.
این روستا در شمال‌غرب تهران و در ۸کیلومتری جاده امامزاده داوود واقع شده است. جایی که در کمال ناباوری می‌توان از هجوم شلوغی‌های کلانشهری، چون پایتخت به آغوشش پناه برد.
در گذشته روستای کن تهران، جزء توابع ری بود؛ اما به‌مرور و به‌خاطر توسعه شهری به‌شکل منطقه‌ای جداگانه درآمد. محله‌های بالان، میان ده، اسماعیلیون، دار قاضی و سرآسیاب بخشی از این روستا هستند. اطراف روستا باغ‌های سیب، هلو، گیلاس، شاه‌توت، آبالو و گردو نیز وجود دارد.
کوچه باغ‌های کن همچون دالان بهشت با درختانی سر به فلک کشیده و سرسبز و صدای آب رودخانه و جوی‌ها در کنار آواز پرندگان که گوش‌نوازترین موسیقی طبیعت را برایتان می‌نوازد آرامشی عمیق را به شما هدیه می‌دهد..
رودخانه کن را از پرآب‌ترین رودخانه‌های تهران می‌شناسند. این رود منبع آب برای دریاچه چیتگر است.
یکی دیگر از جذابیت‌های این منطقه شنیدن زبان «پهلوی» از پیرمرد‌ها و پیرزن‌هایی است که بین باغات سرسبز و حوالی آن در حال رفت و آمدند.
زبان پهلوی یکی از قدیمی‌ترین زبان‌های فارسی است که یادگاری از دوره ساسانیان و قبل از ورود اسلام به ایران است؛ گرچه در تمام این سال‌ها تغییرات زیادی کرده است و واج‌های عربی کم و بیش در آن ورود پیدا کرده‌اند، اما هنوز مردم اصیل کن به این زبان صحبت می‌کنند، خیلی از زبان‌شناسان «پهلوی» را شبیه به زبان «لُری» نیز خوانده‌اند!
در مسیر رسیدن به روستای کن، پنج امامزاده هست. بین این اماکن مذهبی امامزاده داوود محبوبیت زیادی بین بومی‌های منطقه دارد.
«کن» روستایی با قدمت زیاد گزینه‌ی جذاب و خاطره‌انگیزی برای شما خواهد بود که روزی پر خاطره را در کنار مردم مهربان و طبیعت زیبایش بسازید.
آدرس: بزرگراه آبشناسان، به سمت بلوار کوهسار، جاده‌ی کن‌سولقان، روستای کن
انتهای پیام/خ