گروه جامعه تهران پرس؛ همه آنان را در یک روز و یک زمان نمیشود دید، دقیقهای نیست که بگذرد و در خیابانها و کوچههای شهر کسی بدون مزاحمت گداها بتواند عبور کند. لباسهای پاره و پوره میپوشند، صورتشان را سیاه و کبود میکنند تا بتوانند درآمد دندانگیری را کسب کنند، کافیست خودرو مدل بالا و شهروند شیک ببینند. سراغشان میروند، اولین کاری که میکنند، دست افراد را میبوسند. در صورت به نتیجه نرسیدن کفششان را با آستینشان پاک میکنند. باز اگر نتیجه نگیرند شروع به فحش و جفتپرانی میکنند.
سر تیمِ گدایان، لوکیشن تمام خیابانها و میادینی که مردمانش اعتقادات بسیاری به کمک دارند، در اختیارشان است. گداها را به تناسب محلهها آرایش میکنند تا چشم هر بیننده را به رحم آورد.
هر گروه از گدایان که نفراتشان ۶ نفره است یک سرگروه دارند که لحظه به لحظه کمک مردم به آنان را رصد میکنند. هر چند ساعت یکبار مبالغی را که از راه گدایی کسب شده جمعآوری میکنند.
سر ظهر که میرسد جلو رستورانها، دکههای روزنامهفروشی و یا مغازههای مختلف پخش میشوند، هر رهگذری را که میبینند تقاضای غذا، آب و میوه میکنند. ناله و گریه هایشان دل هر مسلمانی را به درد میآورد.
در نهایت کل غذاهای دریافتی و یا پولهای نقد تحویل سرتیمها میشود تا آنان غذاها را بین افراد تقسم کنند.
درآمدِ گدایان صرف آنان نمیشود، درآمدها به جیب سرکشانی میرود که کودکان خردسال را از شهرستانهای مختلف یا میدزدند و یا میخرند و در خیابانها برای درآمد میگمارند.
عده زیادی از زنان اطفال شیرخوار و یک ساله و دو ساله را در زمستان و تابستان، در سرما و گرما بغل میگیرند و کنار خیابان مینشینند و به این اطفال بیگناه که مسلما از خودشان نیست (یا از دیگران کرایه میکنند یا میدزدند یا از سر راهها بر میدارند) تریاک یا داروهای مخدر دیگر میدهند که چندین ساعت آن اطفال را بیحال میکند و این عمل برای آن است که وسیله جلب ارفاق مردم و دادن پول میشود.
بنده به عنوان خبرنگار، مکرر اطفالی را با حال بیهوشی در آغوش زن یا مردی یا بر روی آسفالت خیابان دیدهام بنابراین تردیدی نیست که یک عده بیوجدان برای پول درآوردن، صدها طفل بیگناه را برای پول به این صورت در میآورند.
و مکرراً این سوال به ذهن متبادر میشود؛ این اوضاع، تقصیر کیست؟ و نهایتاً چه کسی و یا چه کسانی مسئول ساماندهی به این اوضاع هستند؟
انتهای پیام//ح. ع