محمد سعید مقصودی کارشناس حوزه حقوق در یادداشت ارسالی به تهران پرس نوشت: در تحقیقات صورت گرفته توسط اندیشکده‌های پژوهشی در خصوص علت پیشرفت جوامع توسعه یافته، همواره یکی از علل‌های گرداننده چرخ پیشرفت (در کنار عواملی همچون اقتصاد پویا، فرهنگ غنی و صنایع دفاعی نظامی)، بحث آموزش می‌باشد.
آموزش به معنای جمع آوری و فرمولاسیون نمودن داده‌های مورد نیاز بشری جهت حرکت رو به جلو و حیات مطلوب فرد به فرد اشخاص بشری است که این داده‌ها می‌تواند شامل علوم طبیعی، تجربی، عقیدتی و.. گردد.
از دیر باز تاکنون هم تلاش‌هایی در سرتاسر گیتی جهت نیل به این هدف والا صورت گرفته که از اختراع خط و کاغذ گرفته تا راه اندازی مکتب خانه‌های سنتی و در شکل مدرن‌تر آن می‌توان مدرسه‌ها و دانشگاه را نام برد. اما هر مفهوم تربیتی باید به اقتضای زمان و در جهت استحاله نمودن و محرک قوه دِماغی بشر رو به جلو گام نهد.
می‌توان نهاد‌های آموزشی و رسانه را دو عامل ساخت و پرداخت مفهوم آموزش دانست.
در این گزاره شکی نیست که نهاد آموزش و پرچم دار آن مدرسه به عنوان خاستگاه پرورش انسان و جهت دهی هوش و استعداد ذاتی نوباوگان نقش به سزایی را ایفا می‌نماید، اما با مطالعه نظام تکوینی و آموزشی کشور‌های توسعه یافته و مقایسه آن با خود می‌توان به سهولت عقب‌ماندگی منابع و داده‌های آموزشی تدریس شده را حس نمود.
از دیگر سو، رسانه (روزنامه، تلویزیون، سایت‌ها و پایگاه‌های آموزشی) این پتانسیل را دارا می‌باشد که در عصر انفجار اطلاعات و آموزه‌ها، نقش سودمندی به عنوان عامل تعیین کننده و راهبر از خود نشان دهد.
اما متاسفانه هر از چندگاهی شاهد ساخت و تولید برنامه‌هایی سخیف، هزل، هجو و بدون درون مایه (با ادعای کمدی و غیر آن) می‌باشیم که نه تنها کد و داده آموزشی به کودکان اضافه نمی‌نماید به طریق اولی باعث آموزش گریزی اشخاص مورد هدف نیز می‌باشد.
گواه مدعای نگارنده در خصوص موضوع بحث را می‌توان به سهولت راستی آزمایی نمود کافیست از کودکان رنج سنی نوباوه، نونهال و نوجوان به عنوان مثال پرسش نمود؛
راه‌های مستقل زندگی نمودن چیست؟
تعامل با جنس مخالف چگونه است؟
نحوه اخذ یک وام از بانک به چه صورت است؟
چگونه می‌توان مجوز ساخت و ساز کسب نمود؟
چطور می‌توان اوراق هویتی گرفت؟
موارد کارایی چک و سفته چیست؟
مواد غذایی خوب و بد را چگونه از هم تمیز دهیم؟
و بسیاری آموزش‌های مفید دیگر که رسانه و نهاد آموزشی از دیرباز تا به امروز به آن توجه در خوری ننموده است.
در پایان باید عرضه نمود که این مکتوبه به هیچ عنوان نافی تلاش نهاد‌های یاده شده در فوق در خصوص امر آموزش و تعلیم و تربیت نبوده و یادداشت مذکور صرفا طرح سوال و بیان دغدغه‌های ذهنی نگارنده این نویسه می‌باشد. امید که هر نهاد و ارگان با توجه به حوزه تحت مدیریت و سیطره خود به برنامه ریزی مفصل، مدون و آینده نگرانه در خصوص موضوع بحث بپردازد.
انتهای پیام/