به گزارش تهران پرس؛ نامش چهارشنبه سوری است و در آخرین سه شنبه سال، با آغوشی پر از نور و شادی به میان مردم می‌آید تا رنگی تازه به شب‌های آخر سال شان بپاشد. هوا تاریک می‌شود؛ اما شعله‌های آتش در هر کوی و برزن لشکری از نور را راه می‌اندازند تا سیاهی را شکست دهند.
مردم از روی آتش می‌پرند و می‌خندند و زیر لب به هنگام پرش می‌خوانند، زردی من از تو، سرخی تو از من…
در این روز همه خانواده‌ها از کوچک و بزرگ این شب را به یکدیگر تبریک می‌گویند و دور یکدیگر جمع می‌شوند و آتشی برپا می‌کنند و در کنار آن شعر می‌خواهند و از روی آتش می‌پرند. موضوع بسیار جالبی که برای ایرانی‌ها درباره چهارشنبه سوری مهم است که پیش از رسیدن نوروز برگزار می‌شود و مردم در این روز برای دفع شر و بلا و برآورده شدن آرزوهایشان مراسمی را برگزار می‌کنند که ریشه اش به قرن‌ها پیش باز می‌گردد.
در گذشته پس از پایان آتش‌افروزی، اهل خانه و خویشاوندان گرد هم می‌آمدند و آخرین دانه‌های نباتی مانند: تخم هندوانه، تخم کدو، پسته، فندق، بادام، نخود، تخم خربزه، گندم و شاهدانه را که از ذخیره زمستان باقی‌مانده بود، روی آتش مقدس بو داده و با نمک تبرک می‌کردند و می‌خوردند.
هر ساله با وجود هشدار‌های اعلام شده توسط مسئولان و همچنین مشاهده عواقب جبران ناپذیر تفریحات خطرناک چهارشنبه سوری برخی عوامل دخیل در این رفتار خطرناک و حتی ناظران و شاهدان این ضد رفتار‌های اجتماعی با صدمه دیدن در این شب به مراکز درمانی مراجعه می‌کنند.
امروز، میلیارد‌ها تومان پول ملت ایران به باد می‌رود. شب چهارشنبه آخر سال که فرا می‌رسد، بیشتر مردم ایران از ترس حملات نارنجکی و ترقه‌های دست ساز با دود و صدای مهیب، به منازل پناه می‌برند.
شب چهارشنبه آخر سال که می‌شود، شاهد کشته و مجروح شدن ده‌ها تن از هموطنان عزیز در سراسر کشور هستیم. چرا باید نکوداشت یکی از زیبا‌ترین رسوم تاریخی ایرانیان، به این گونه باشد؟ چرا وقتی سخن از چهارشنبه سوری به زبان می‌آید، به فکر چهارشنبه سوزی می‌افتیم و ترس بر ما مستولی می‌شود؟
انتهای پیام/مصطفی قهرمانی