به گزارش خبرنگار تهران پرس، در منطقه ۱۵ تهران خیابان طیب، امامزاده‌ای وجود دارد که طبق اسناد و فتوت نامه های موجود در گذشته صاحب مزار را اهل علی علیه السلام می‌نامیدند.
مردم محله گمان می‌کردند که این امامزاده یکی از نوادگان حضرت علی علیه السلام است. در صورتی که ایشان از نوادگان امام حسن مجتبی علیه السلام بودند.
نسب این امامزاده بر اساس الشجرۀ المبارکۀ فی انساب الطالبیه اثر فخر رازی چنین است: ابوالقاسم علی الاحول بن ابی عبد الله محمّد بن عبیدالله الامیر بن عبدالله بن الحسن بن جعفر بن الحسن بن الحسن بن علی بن ابی طالب علیه السلام
محمّد شریف رازی در کتاب اختران فروزان طهران و ری خاطر نشان کرده است که ایشان علی الاحول است که به مرور زمان به اهل علی مشهور شده است.
بنا به گفته اهالی محله، کشاورزان این منطقه امامزاده را شهید کرده‌اند، درباره علت شهادت وی گفته شده که پای ایشان ظاهراً هنگام عبور از آب‌بند می‌لغزد و باعث خرابی آن می‌شود و یکی از روستاییان هم با بیل بر سر ایشان زده و ایشان را میکشد. روستاییان پس از درگذشت امامزاده متوجه اشتباه خود می‌شوند و برای جبران کار خود، مقبره ای برای او می‌سازند.
در گذشته، نقاشی، تصویر مرد روستایى که با بیل امامزاده را به شهادت رسانده بود، در داخل حرم به روى دیوار گچ کشیده بود، که پس از مرمت و باسازی، امروز دیگر اثری از این نقاشی روی دیوار حرم دیده نمی‌شود.
مطابق اسناد موجود، در سال ۱۳۲۸ هجری شمسی، ورودی بقعه به صورت دالانی یا گذرگاه با سقف چهار طاقی بوده و روی سکوهائی که داخل این دالان قرار داشته، اجناسی به فروش می‌رسیده است.
به گفته راویان محلی، طرح کلی بنا به صورت کنونی اما تماما از جنس خشت و گل بوده و در اطراف بنا نیز سایبانی وجود داشته است اما طی بازسازی‌های که در چند سال اخیر انجام شده از بین رفته و فقط اساس اصلی بنا همچون گنبدخانه و ایوان باقی مانده است.
پیش از تعمیر و توسعه بقعه که از ۱۳۷۹ تا ۱۳۸۱ هجری شمسی صورت گرفت، روی دیوار دو طرف ایوان دوازده بیت شعر به خط نستعلیق بر خشت بزرگ کاشی، به تاریخ ۱۲۶۸ هجری شمسی(۱۳۰۸ هجری قمری)، در دوره سلطنت ناصر الدین شاه قاجار نوشته و نصب گردیده بود، که هم اکنون اثری از آن وجود ندارد.
همچنین اشعار در سال ۱۳۲۵ و ۱۳۶۵ هجری شمسی، به خط نسخ بر روی کاشی های به رنگ آبی فیروزه‌ای نوشته شده بود که هم اکنون در بالای سردر ورودی محوطه بقعه نصب و قابل دیدن است و در نگاه اول به جنس آجر ورودی بقعه میتوان قدمت این اثر را فهمید.
در طی سال‌های گذشته، در بقعه نیز گورستانی وجود داشت که اهالی منطقه اموات خود را در این مکان به خاک می سپردند و هم اکنون قبرهایی در محوطه بقعه قابل مشاهده است.
به گفته اهالی محله این قبرستان قدمتی ۲۰۰ ساله دارد و دارای یک غسالخانه‌ای که در ضلع شمالی بقعه بوده، که پس از بازسازی مجدد و ثبت این مکان در میراث فرهنگی، دیگر در قبرستان میتی برای خاک سپاری آورده نشد. همچنین غسالخانه با تغییر کاربری در حال حاضر انباری امامزاده شده است.
بازسازی بنای بقعه از سال ۱۳۷۹ هجری شمسی شروع و در سال ۸۴ به پایان رسید. در این بازسازی، ضمن حفظ طرح قدیمی بنا، تغییراتی در پوشش آن ایجاد شد. در سال ۱۳۸۰ هجری شمسی در دو طرف بقعه دو شبستان مخصوص خواهران در سمت چپ ضریح و شبستان مخصوص برادران در سمت راست ضریح اضافه شده، همچنین ورودی و راهروهای بقعه با سنگ مرمر مرمت و بازسازی شده است.
ابعاد ضریح فعلی بقعه، ۲ متر در ۱ متر و ۶۰ سانتی متر و ارتفاع آن نیز ۲ متر است. که دور تا دور ضریح به صورت بیضی با دیواری از جنس گچ احاطه و نمای داخل گنبد با رنگ آبی تزیین شده است. برای زیارت زائران، ضریح مطهر به دو قسمت برادران و خواهران تقسیم گشته است.
علاوه بر امامزاده اهل ابن علی علیه السلام که در شهر تهران واقع شده است، امامزاده‌ای به همین نام در شهر همدان خیابان شهداء وجود دارد که مربوط به دوره صفوی است.
این امامزاده هر ساله مورد بازید زائرانی بی شماری قرار می‌گیرد، زائرانی که از شهرهای دور و نزدیک برای برآورده شدن حاجت و پخش نذورات خود به امامزاده مراجعه می‌کنند.
امامزاده اهل ابن علی علیه السلام در منطقه ۱۵ (محله طیب)خیابان شهید هوشنگ انوری‌زاده خیابان شهید حسن سمنانی قرار گرفته است و برای کسانی که علاقمند به مکان‌های تاریخی و مذهبی هستند محل مناسبی هم از نظر فرهنگی، زیارتی و گردشگری می‌باشد.
خبرنگار و عکاس: آقای محمد ترابی
مردم محله گمان می‌کردند که این امامزاده یکی از نوادگان حضرت علی علیه السلام است. در صورتی که ایشان از نوادگان امام حسن مجتبی علیه السلام بودند.
نسب این امامزاده بر اساس الشجرۀ المبارکۀ فی انساب الطالبیه اثر فخر رازی چنین است: ابوالقاسم علی الاحول بن ابی عبد الله محمّد بن عبیدالله الامیر بن عبدالله بن الحسن بن جعفر بن الحسن بن الحسن بن علی بن ابی طالب علیه السلام
محمّد شریف رازی در کتاب اختران فروزان طهران و ری خاطر نشان کرده است که ایشان علی الاحول است که به مرور زمان به اهل علی مشهور شده است.
بنا به گفته اهالی محله، کشاورزان این منطقه امامزاده را شهید کرده‌اند، درباره علت شهادت وی گفته شده که پای ایشان ظاهراً هنگام عبور از آب‌بند می‌لغزد و باعث خرابی آن می‌شود و یکی از روستاییان هم با بیل بر سر ایشان زده و ایشان را میکشد. روستاییان پس از درگذشت امامزاده متوجه اشتباه خود می‌شوند و برای جبران کار خود، مقبره ای برای او می‌سازند.
در گذشته، نقاشی، تصویر مرد روستایى که با بیل امامزاده را به شهادت رسانده بود، در داخل حرم به روى دیوار گچ کشیده بود، که پس از مرمت و باسازی، امروز دیگر اثری از این نقاشی روی دیوار حرم دیده نمی‌شود.
مطابق اسناد موجود، در سال ۱۳۲۸ هجری شمسی، ورودی بقعه به صورت دالانی یا گذرگاه با سقف چهار طاقی بوده و روی سکوهائی که داخل این دالان قرار داشته، اجناسی به فروش می‌رسیده است.
به گفته راویان محلی، طرح کلی بنا به صورت کنونی اما تماما از جنس خشت و گل بوده و در اطراف بنا نیز سایبانی وجود داشته است اما طی بازسازی‌های که در چند سال اخیر انجام شده از بین رفته و فقط اساس اصلی بنا همچون گنبدخانه و ایوان باقی مانده است.
پیش از تعمیر و توسعه بقعه که از ۱۳۷۹ تا ۱۳۸۱ هجری شمسی صورت گرفت، روی دیوار دو طرف ایوان دوازده بیت شعر به خط نستعلیق بر خشت بزرگ کاشی، به تاریخ ۱۲۶۸ هجری شمسی(۱۳۰۸ هجری قمری)، در دوره سلطنت ناصر الدین شاه قاجار نوشته و نصب گردیده بود، که هم اکنون اثری از آن وجود ندارد.
همچنین اشعار در سال ۱۳۲۵ و ۱۳۶۵ هجری شمسی، به خط نسخ بر روی کاشی های به رنگ آبی فیروزه‌ای نوشته شده بود که هم اکنون در بالای سردر ورودی محوطه بقعه نصب و قابل دیدن است و در نگاه اول به جنس آجر ورودی بقعه میتوان قدمت این اثر را فهمید.
در طی سال‌های گذشته، در بقعه نیز گورستانی وجود داشت که اهالی منطقه اموات خود را در این مکان به خاک می سپردند و هم اکنون قبرهایی در محوطه بقعه قابل مشاهده است.
به گفته اهالی محله این قبرستان قدمتی ۲۰۰ ساله دارد و دارای یک غسالخانه‌ای که در ضلع شمالی بقعه بوده، که پس از بازسازی مجدد و ثبت این مکان در میراث فرهنگی، دیگر در قبرستان میتی برای خاک سپاری آورده نشد. همچنین غسالخانه با تغییر کاربری در حال حاضر انباری امامزاده شده است.
بازسازی بنای بقعه از سال ۱۳۷۹ هجری شمسی شروع و در سال ۸۴ به پایان رسید. در این بازسازی، ضمن حفظ طرح قدیمی بنا، تغییراتی در پوشش آن ایجاد شد. در سال ۱۳۸۰ هجری شمسی در دو طرف بقعه دو شبستان مخصوص خواهران در سمت چپ ضریح و شبستان مخصوص برادران در سمت راست ضریح اضافه شده، همچنین ورودی و راهروهای بقعه با سنگ مرمر مرمت و بازسازی شده است.
ابعاد ضریح فعلی بقعه، ۲ متر در ۱ متر و ۶۰ سانتی متر و ارتفاع آن نیز ۲ متر است. که دور تا دور ضریح به صورت بیضی با دیواری از جنس گچ احاطه و نمای داخل گنبد با رنگ آبی تزیین شده است. برای زیارت زائران، ضریح مطهر به دو قسمت برادران و خواهران تقسیم گشته است.
علاوه بر امامزاده اهل ابن علی علیه السلام که در شهر تهران واقع شده است، امامزاده‌ای به همین نام در شهر همدان خیابان شهداء وجود دارد که مربوط به دوره صفوی است.
این امامزاده هر ساله مورد بازید زائرانی بی شماری قرار می‌گیرد، زائرانی که از شهرهای دور و نزدیک برای برآورده شدن حاجت و پخش نذورات خود به امامزاده مراجعه می‌کنند.
امامزاده اهل ابن علی علیه السلام در منطقه ۱۵ (محله طیب)خیابان شهید هوشنگ انوری‌زاده خیابان شهید حسن سمنانی قرار گرفته است و برای کسانی که علاقمند به مکان‌های تاریخی و مذهبی هستند محل مناسبی هم از نظر فرهنگی، زیارتی و گردشگری می‌باشد.
خبرنگار و عکاس: آقای محمد ترابی
ارسال نظر