به گزارش تهران پرس، وقتی از پارکور صحبت می‌کنیم، نمی‌توان سراغ جوانان «اکباتان» نرفت و از نخستین آکادمی «پارکور ایران» در اکباتان صحبت نکرد. تیم پارکور جوانان اکباتان با تلاش و ممارست، انجمن پارکور ایران را راه‌اندازی کردند و فرصتی فراهم آوردند تا بانوان نیز بتوانند در این ورزش هیجان‌انگیز، حرفی برای گفتن داشته باشند.
«نادر عسگری»، مؤسس نخستین آکادمی پارکور کشور، متولد ۱۳۷۲ است و به گفته خودش تا ۲۰ سالگی، مفصل سالمی برایش نمانده بود. البته این مصدومیت نه به دلیل ورزش پارکور بلکه به این سبب اتفاق افتاده است که او و دوستانش به‌طور خودجوش و بدون حضور مربی این ورزش را فرا گرفتند و با تمرین و آزمون و خطاهای بسیار توانستند به جایگاه امروز خود دست پیدا کنند. اکنون او مدرک مربیگری بین‌المللی این رشته را در اختیار دارد و به نوجوانان و جوانان علاقه‌مند توصیه می‌کند سرخود و بدون حضور مربی، این ورزش را انجام ندهند.
- پیروزی بر موانع
از نظر عسگری تعاریف متعددی برای این ورزش وجود دارد: «پارکور را می‌توان در ۴ بخش تعریف کرد. نخست حرکت کردن از نقطه A به نقطه B در سریع‌ترین زمان ممکن، با صرف کمترین انرژِی، دوم گذشتن از موانع و به چالش کشیدن محیط توسط توانایی‌های حرکتی انسان، سوم از نظر فیزیکی، غلبه‌کردن بر موانع در مسیر پیش رو است، مانند اینکه در شرایط اضطراری بخواهید خود یا دیگران را نجات بدهید. هدف پارکور، رسیدن به مقصد با استفاده از کاراترین، روان‌ترین و مستقیم‌ترین مسیر و مناسب‌ترین حرکات است که می‌تواند شامل دویدن، پریدن، بالا رفتن و خزیدن باشد و چهارم پیروزی فیزیکی بر موانع در هر مسیر، خلق روش‌های خلاقانه و اما عملی برای رسیدن از نقطه‌ای به نقطه دیگر به سریع‌ترین و کارآمدترین روش ممکن. به دلیل همین توانایی‌های فردی است که موجب شده است این رشته در مشاغلی همچون پلیس و بدلکاری سینما و حتی امداد و نجات اهمیت داشته باشد.»
- ترکیب خلاقانه حرکات
کسی که به تمرین پارکور می‌پردازد، حرکت‌هایی مانند خزیدن، پریدن، بالارفتن، تاب خوردن، پشتک زدن، فرود آمدن و چرخیدن را به دامنه حرکتی خود اضافه می‌کند. عسگری بر این باور است این ورزش تنها جنبه نمایشی ندارد و نباید به این موضوع اکتفا کرد: «موضوع اصلی، اجرای حرکات عجیب و غریب و پیچیده نیست. ساده‌تر بگویم پارکور فقط تمرین حرکت زدن نیست و هر کسی حرکت بهتر و عجیب‌تری بزند، پارکور کار بهتری نیست. استفاده کاربردی، تطبیق‌پذیری با موانع مختلف و ترکیب خلاقانه حرکات، شرط رشد و بلوغ یک پارکور کار است.»
- شما هم یک پارکور کار هستید
او درباره یکی از رایج‌ترین سؤال‌هایی که دیگران از او می‌پرسند، می‌گوید: «بیشتر از ما می‌پرسند آیا می‌توانیم از ساختمان بپریم و حرکات عجیب بزنیم؟ باید بگویم پارکور به حتم پریدن از روی یک ساختمان یا ۴ دور پشتک عجیب و غریب و پیچیده نیست. شما در هر سنی که باشید و هر آمادگی جسمانی‌ای که داشته باشید، وقتی تمرین پارکور را آغاز می‌کنید می‌توانید یک قدم در مسیر گسترش دامنه حرکتی خود پیش بروید. منظورم این است که هرگز نیازی نیست حرکت عجیبی بزنید، همین که برای رد شدن از جوی یک خیابان به جای دور زدن و پیدا کردن یک پل کوچک بتوانید از آن بپرید، یعنی شما در سریع‌ترین زمان با صرف کمترین انرژی به مسیر خود ادامه داده‌اید. برای شروع پارکور هیچ محدودیت سنی، قدی، وزنی و سابقه ورزشی‌ای وجود ندارد. دامنه حرکتی شما هر مقداری که پیشرفته یا ضعیف باشد، می‌توانید در کلاس‌های آموزش پارکور شرکت کنید. تنها زمانی موارد بالا اهمیت پیدا می‌کند که شما قصد شرکت در مسابقات پارکور و تمرین حرفه‌ای این رشته را داشته باشید.»
- پارکور یک ورزش همگانی
از نظر این مربی بین‌المللی یک پارکور کار حرفه‌ای بی‌شک به همه فاکتورهای آمادگی جسمانی از جمله: قدرت، سرعت، استقامت، چابکی، تعادل، انعطاف‌پذیری و... نیاز دارد تا بتواند مهارت لازم را برای اجرای حرکات حرفه‌ای این رشته کسب کند. نکته مهم اینجا است که همه این فاکتورها نیز اکتسابی هستند. در نتیجه، پارکور رشته‌ای همگانی است که از پیر و جوان، چاق و لاغر، ورزشکار و غیره می‌توانند نسبت به هدفشان این رشته را تمرین کنند. البته تنها زمانی خود را در این ورزش، حرفه‌ای بدانید که بتوانید مانند باریکه‌ای از آب در مسیری پر از سنگ و ناهمواری‌های دشوار حرکت کنید نه اینکه مانند سنگی رها شده به این سو و آن سو کوبیده شوید و پیچ و تاب‌هایی بی‌دلیل و ناکارآمد بخورید. هر چند که آن پیچ و تاب‌ها پر قدرت و با مهارت‌های خارق‌العاده باشد، تا هدفمند و روان نباشد، نتیجه و ارزشی را خلق نمی‌کند.
- تمرین ذهنی
به گزارش همشهری آنلاین، یکی از قسمت‌های اصلی آموزش و تمرین این ورزش، توانایی غلبه بر ترس است، چراکه ابتدا باید بتوانید بر ذهن و تفکر خود چیره شوید تا توانایی پیشرفت در پارکور را کسب کنید. مربی بین‌المللی پارکور می‌گوید: «کسی که بتواند بر غرایز درونی خود (ترس) تسلط کافی به دست آورد، در زندگی شخصی نیز در رویارویی با همه ترس‌های درونی موفق خواهد بود. یکی از نخستین اصولی که در کلاس‌های پارکور آموزش داده می‌شود، تصویرسازی ذهنی است. در آزمایش‌های علمی و میدانی مختلف، بارها ثابت شده است وقتی در ذهن اجرای یک حرکت ورزشی یا هر عمل دیگری را تصور می‌کنید، دستگاه عصبی بدن و قسمت‌های مختلف مغز به همان‌ترتیبی که در واقعیت کار می‌کنند، تحریک می‌شود. به عبارتی بدن انسان تفاوت بین تصور یک حرکت و یا اجرای فیزیکی آن را متوجه نمی‌شود و هر بار که در ذهن، حرکت و یا موقعیتی را تصور می‌کنید، به اندازه تمرین واقعی آن، ذهن خود را تمرین داده‌اید. به این‌ترتیب، هنرجویان یاد می‌گیرند پیش از حضور در هر موقعیتی آن را در ذهن خود تصور و تمرین کنند.»
- غلبه بر محدودیت‌های جسمی و ذهنی
پارکور ما را تشویق می‌کند تا آگاهی خود را به محیط اطراف افزایش دهیم و با استفاده از خلاقیت خود بتوانیم فرصت‌های تمرین را در محیط شناسایی و با استفاده از آنها به محدودیت‌های جسمی و ذهنی خود غلبه کنیم. موسس آکادمی پارکور اکباتان می‌گوید: «هر زمان که در محیطی با موانع جدید قرار بگیریم، زنگی در ذهنمان به صدا در می‌آید و خلاقیت و توجه ما برای فرصت اجرای حرکات جدید جلب می‌شود. انگار که همیشه نگاهی متفاوت به محیط داریم و به‌طور دائم به دنبال فرصت و مانع جدید هستیم. همین موضوع وقتی تبدیل به یک روند ناخودآگاه ذهنی شود، سبب می‌شود در مسائل دیگر نیز ذهن ما آماده تشخیص فرصت‌های زندگی باشد تا خلاقانه از دل هر موقعیت جدید فرصتی برای پیشرفت بسازیم.»
- اکباتان، خانه بچه‌های پارکور
«نادر عسگری»، مؤسس آکادمی پارکور اکباتان، می‌گوید: «پارکور از خانه و محله ما دور نیست. کودکانی که در پارک بازی می‌کنند می‌توان پارکورکار نامید. با این ذهنیت به گذشته بر می‌گردم به زمانی که من ودوستانم نوجوان بودیم. فضای شهرک اکباتان پر از موانع و پستی و بلندی‌هایی بود که بچه‌ها را به پریدن و رد کردن موانع وادار می‌کرد. بیشتر بچه‌های اکباتان دوست داشتند از درو دیوار بالا بروند و کارهای آکروباتیک انجام دهند. ما نمی‌دانستیم ورزش پارکوری وجود دارد. البته به فیلم‌های رزمی هم علاقه داشتیم. سال ۱۳۸۲ ویدئویی از «دیوید بل»، بنیانگذار رشته پارکور دیدیم. اینجا بود که متوجه شدیم این حرکاتی که ما انجام می‌دهیم می‌تواند یک رشته ورزشی باشد. فیلم‌هایی از حرکات‌مان گرفتیم و خلاصه این فیلم‌ها پخش شد و طرفدارهای زیادی پیدا کردیم. البته بگویم ما چون نسل اول این ورزش بودیم، باشگاه و امکاناتش را نداشتیم و مربی و علم این رشته نیز در ایران وجود نداشت. برای همین آسیب‌دیدگی هم داشتیم. در حقیقت از بین ۱۰۰ نفر تنها ۵ نفر از نسل اول پارکور اکباتان ماندنی شدند.
انتهای پیام/
ارسال نظر