به گزارش گروه بین الملل خبرگزاری تهران پرس، با اعلام طرح تقسیم فلسطین در سال 1947 از سوی سازمان ملل، ملت های هوشیار از توطئه ای که در حال شکل گیری بود آگاه شدند و گروه های داوطلب از کشورهای منطقه برای مقابله با تقسیم فلسطین به جنگ صهیونیست ها آمدند. اما زمانی که رژیم صهیونیستی در روز 14 می اعلام تأسیس کرد، دولت های منطقه هم وارد عرصه شدند. ورود ارتش 6 کشور عربی برای مقابله با رژیم تازه تأسیس صهیونیستی به جنگی تمام عیار تبدیل شد که در آستانه پیروزی بر صهیونیست ها ، به فرجام نرسید و نکبت را در فلسطین پایان نداد.
جنگ 1948
با اعلام تأسیس رژیم صهیونیستی، 6 کشور عربی اردن که تحت عنوان امارت شرق اردن شناخته می شد، عراق، لبنان، سوریه، عربستان و مصر رسماً ارتش های خود را برای مقابله با صهیونیست ها وارد فلسطین کردند. داوطلبانی که از بلاد اسلامی مثل تونس، الجزایر، پاکستان، یمن، سودان و... وارد فلسطین شده بودند نیز تحت عنوان «ارتش نجات» به ارتش عربی پیوستند. مصر با 10 هزار نفر، اردن با 4هزار و500 نفر، عراق با 2هزار و500 نفر، سوریه با حدود 2هزار نفر، عربستان با 3هزار و 100 نفرو لبنان با 450 نفر نیرو و تجهیزات جنگی وارد جنگ با رژیم صهیونیستی شدند. 3هزار و 500 نفر از نیروهای داوطلب تحت عنوان «ارتش نجات» و «ارتش جهاد مقدس» که نیروهای داوطلب از کشورهای مسلمان و اخوان المسلمین بودند در 7 گردان، در کنار این تعداد قرار گرفتند.
نیروهای داوطلب عرب در فلسطین- 1948
صهیونیست ها نیز با مجموعه ای بیش از 45 هزار نیروی آموزش دیده جوخه های ترور هاگانا، پالماخ، ارگون و اشترن وارد این جنگ شدند. این تعداد با پیوستن داوطلبان صهیونیست که تحت عنوان نیروهای «ماهال» شناخته می شدند تا پایان جنگ به قریب 120 هزار نفر نیرو رسیدند.
بن گوریون در 29 می 1948 دستور داد با تجمیع نیروهای جوخه های ترور صهیونیستی ذیل یک مجموعه، ارتش رژیم صهیونیستی به وجود آید. ارتشی که تمام امکانات دوره قیمومت را در سه نیروی زمینی ، هوایی و دریایی در اختیار داشت.
نیروهای اردن 16 می 1948 با عبور از رود اردن وارد فلسطین شدند. ارتش اردن در این دوره به دلیل فرماندهی افسران انگلیسی بر این ارتش سازماندهی شده تر از سایر نیروهای عربی عمل کرد. ارتش اردن 28 می 1948 به قدس رسید و قدس را در سیطره خود گرفت. این ارتش تا 29 کیلومتری تل آویو پیشروی کرد اما در همان منطقه توقف کرد و به پیشروی ادامه نداد. بعدها فاش شد که ملک عبدالله اول، پادشاه وقت اردن با توافق مخفیانه ای که با صهیونیست ها کرده بود ارتش اردن را متوقف کرد. علاوه بر این ، انگلستان فرماندهان خود را از ارتش اردن فراخواند تا این ارتش را تضعیف کند.
ارتش لبنان از شمال وارد فلسطین شد و تا شمال الجلیل پیشروی کرد اما با ورود شورای امنیت سازمان ملل و دستور آتش بس در 10 ژوئن 1948 در همانجا متوقف شد.
نیروهای ارتش عربی سوریه 15 می از منطقه جولان وارد فلسطین شدند. ارتش مصر، 29 می 1948 از دو منطقه بئرالسبع و رفح به فلسطین وارد شدند. ارتش مصر پر تعدادترین ارتش و قوی ترین بخش ارتش عربی بود ولی به دلیل عدم سازماندهی آن انتظاری که از یک ارتش 10 هزار نفری می رفت را برآورده نکرد. اما با این وجود ارتش های عربی شهرهای فلسطین را که با حملات تروریستی غافلگیرانه جوخه های ترور سقوط کرده بودند یکی پس از دیگری آزاد می کردند.
نیرنگ شورای امنیت
با پیروزی هایی که ارتش عربی به دست آورد، شورای امنیت وارد ماجرا شد و همانگونه که اشاره شد، با اعلام آتش بس در 10 ژوئن 1948 هر گونه کمک لجستیک و افزایش نیرو به دو طرف را ممنوع اعلام کرد. در حالی که ارتش های عربی در توهم آتش بس به سر می بردند صهیونیست ها بدون التزام به هیچ یک از شرایط آتش بس، از این فرصت استفاده کرده، حجم وسیعی از تجهیزات و سلاح را به ویژه به نیروی هوایی خود رساندند. از سوی دیگر تعداد قابل توجهی نیروهای داوطلب صهیونیست را از اروپا وارد منطقه کردند. بدین ترتیب، جنگ علیه ارتش عربی مغلوبه شد. 8 جولای 1948 در حالی که شورای امنیت خواستار تمدید آتش بس بود، صهیونیست ها حملات شدیدی را علیه ارتش های عربی آغاز کردند که منجر به سقوط دوباره مناطق آزاد شده شد.21 جولای 1948 ارتش عربی در این شرایط مجبور به قبول آتش بس دوم شد که معنایش شکست در میدان نبرد بود.
7 ژانویه 1949 ارتش رژیم صهیونیستی که توسط اروپایی ها تقویت شده بود و سلاح های قابل توجهی از چکسلواکی و اتحاد جماهیر شوروی در آن دوران دریافت کرده بود و از جانب آمریکا نیز در شورای امنیت حمایت می شد ارتش مصر را در نقب محاصره کرد و این منطقه را تحت اشغال خود در آورد.
مذاکرات آتش بس
پس از این نشستی با میانجیگری سازمان ملل در جزیره رودس یونان بین رژیم صهیونیستی و کشورهای عربی مصر ، اردن، سوریه، عراق و لبنان برگزار شد و بین 24 فوریه تا 20 جولای 1949 بین آنها 4 توافق نامه آتش بس به امضا رسید. در این میان عراق حاضر به امضای توافق نامه های آتش بس نشد. در این مذاکرات «خط سبز» که مرز بین فلسطینی ها و صهیونیست ها بود تعیین شد. 7 مارس 1949 شورای امنیت خواستار قبول عضویت رژیم صهیونیستی در سازمان ملل شد و در 11 می 1949 با رأی مجمع عمومی سازمان ملل این رژیم به عنوان عضو رسمی سازمان ملل معرفی شد. و بدین طریق با خدعه شورای امنیت، خیانت برخی حاکمان عرب و عدم انسجام جبهه مبارزان، ویروس نکبت در سازمان ملل ثبت شد. ویروسی که بی شباهت با ویروس شایع این روزهای جهان نیست.
وجوه تشابه رژیم صهیونیستی و کرونا
رژیم صهیونیستی با شکل گیری اولیه به سرعت در فلسطین توسعه یافت. گام های اولیه توسعه این رژیم در داخل یهودیان بود. هنگامی جنبش صهیونیزم ارزش های خود در کنگره نخستین، مطرح کرد با مخالفت بسیاری از یهودیان جهان و حاخام های منطقه مختلف مواجه شد. تا زمان تأسیس رژیم صهیونیستی هم بسیاری از یهودیان با آن مخالف بودند اما با اقداماتی که صهیونیست های تندرو تحت لوای آژانس یهود انجام دادند به دلیل سوء استفاده از آرمان های دیانت یهود همچون ارض مقدس، معبد سلیمان و همچنین آوارگی در میان یهودیان طرفدارانی پیدا کردند.
توسعه دوم آنها در فلسطین بود هنگامی که وارد فلسطین شدند طی قریب 3 دهه قیمومت انگلستان در تمام فلسطین تکثیر شدند و با موج های مهاجرت، جمعیت شان ده برابر شد.
وجه سوم توسعه و شیوع صهیونیزم پس از اشغال فلسطین بود که بخش هایی از کشورهای عربی را اشغال کرد.
اما صهیونیزم زمانی توسعه و شیوعش متوقف شد که مقاومت، مقابل آن ایستادگی کرد. بیش از 3 دهه هیچ جریان ناسیونالیستی و کمونیستی نتوانست با صهیونیزم مقابله کند و توسعه و شیوع آن بیشتر شد. 3 دهه مذاکره سازشکاران فلسطینی هم نشان داد مذاکره با صهیونیست ها نتیجه ای جز عقب نشینی در بر ندارد. اما این مقاومت بود که از زمان رویش صهیونیست ها را متوقف کرد و با شکوفایی مقاومت صهیونیست ها هر روز مجبور به عقب نشینی های بیشتر شدند. عقب نشینی از جنوب لبنان، عقب نشینی از نوار غزه، شکست ارتش تا بن دندان مسلح صهیونیستی از گروه های مقاومت و درخواست آتش بس از آنها همگی دلایل این موفقیت مقاومت اند. این بدان معنا است که ویروس صهیونیزم همچون کرونا با خویشتن داری و اتکا به خود و ایستادگی مقابل آن توقف پذیر و زوال پذیر است و هرگاه با آن مسامحه و همراهی شود به توسعه اش ادامه خواهد داد.
درسی که نباید فراموش کرد
تأسیس رژیم صهیونیستی با مجموعه ای از توطئه ها و طرح های استعماری با کمک استعمارگران ددمنش اروپایی طی نیم قرن رقم خورد. با تأسیس رژیم صهیونیستی رژیمی در جهان پا به عرصه گذاشت که از هیچ اقدامی علیه بشریت دریغ نکرده است. اندیشه تأسیس رژیم صهیونیستی از زمان شکل گیری ریشه هایش در اولین کنگره صهیونیزم، توسعه یافت و پس از تأسیس می رفت بخش های وسیعی از منطقه را اشغال کند اما با مقابله ای که با آن صورت گرفت در همانجا زمینگیر شد و حالا با وجود آنکه هنوز قربانی می گیرد اما نه تنها قدرت توسعه ندارد بلکه عن قریب است که از عرصه هستی محو شود. دقیقاً شبیه کرونا، فقط با این تفاوت که کرونا شاید چند سالی به بشریت آسیب بزند اما رژیم صهیونیستی قریب 7 دهه است که بشریت را با بحران مواجه کرده است.
پایان.
انتهای پیام/